Sabzian verwijst naar het hoofdpersonage uit de film Nema-ye nazdik [Close-Up] (1990) van de Iraanse filmmaker Abbas Kiarostami.

De film vloeide voort uit een bijzonder fait divers waar Kiarostami op stootte in een krant. Een jonge werkloze uit Teheran, Hossein Sabzian, deed zich voor als de bekende filmmaker, Mohsen Makhmalbaf, misleidde een hele familie, werd opgepakt en uiteindelijk vergeven door zijn slachtoffers. Zijn motief bleek niet crimineel van aard. Hij eigende zich de identiteit van de filmmaker toe uit liefde voor cinema. Kiarostami ‘re-enact’ deze gebeurtenissen met dezelfde mensen en plaatst hiertegenover het beeldmateriaal van Sabzians proces.

Hierdoor ontstaat een continue dialectische beweging: hoe verhoudt cinema zich tot ons leven, wat is echt en niet echt, is elke fictie een leugen? Bedachtzaam kijkt de film zichzelf in de ogen. Close-Up is een hommage aan cinema en het leven, het filmische equivalent van het staren in een spiegel die tegenover een andere spiegel staat: elke realiteit zit vervat binnen een nog bredere realiteit. De toeschouwer wordt als het ware gedwongen in een tunnel van steeds verschillende waarheden te kijken.

Is Sabzian niet de figuur van de ware cinefiel, die via cinema probeert binnen te breken in de werkelijkheid, die bij momenten helemaal opgaat in het prisma dat film is. De Amerikaanse cineast Frank Capra verwoordde het ooit zo: “Film is a disease. When it infects your bloodstream, it takes over as the number one hormone; it bosses the enzymes; directs the pineal gland; plays Iago to your psyche. As with heroin, the antidote to film is more film.”

Deze website wil een cinefiele landkaart zijn voor België en omstreken.

De Engelstalige agenda is een vaak onvolledige, maar steeds persoonlijke gids. Geen geautomatiseerd knip- en plakwerk, maar een teder zoeken naar datgene wat soms gewoon rondslingert. Een netwerk van evenementen, vertoningen en tentoonstellingen die op een bepaald moment de mogelijke contouren van het cinefiele weefsel vormen, wars van de dictatuur van het nieuwe, buiten het verschroeiende brandpunt van de aandacht.

Daarnaast biedt de website ruimte aan voornamelijk Nederlandstalige teksten rond cinema en beeldcultuur.

Een andere film van Kiarostami uit 1987 stelt een vraag: Waar is het huis van mijn vriend? ‘Het’ huis ligt altijd verderop, aan de rand van de horizon, maar onderweg zijn er nog andere plaatsen om te schuilen, om in te verwijlen: Sabzian wil zo ‘een’ huis zijn. Een huis tussen andere huizen. Want het huis van de cinema is maar al te vaak dichtgemetseld, waardoor het betreden onmogelijk wordt.

Sabzian wil een denken in beweging zijn. Een hangende pas. Een voet op de grond, de andere in de lucht. Schrijven als een beweging naar binnen, als een eindeloos binnenstappen in beelden, klanken, gedachten en werelden.