Le film à peine terminé, commence « l’affaire Farrebique » : le jury de sélection du 1er Festival de Cannes, l’élimine de la compétition [...] « Quelques réserves que l’on puisse faire sur la conception très arbitraire du sujet, écrit Georges Sadoul, Farrebique avait une place marquée au Festival, alors qu’on eût pu refuser même un strapontin à la logorrhée particulièrement incontinente que constituait Un revenant. Mais c’est précisément le dialoguiste de ce film, Henri Jeanson, membre de la commission, qui a batailléé pour le refus de Farrebique, bien qu’il s’en défende : « Farrebique n’a pas été proposé à nos suffrages. Je suis, il est vrai, de ceux qui trouvent ce film ennuyeux. Je ne tiens pas la bouse de vache pour une matière photogénique. J’ai peut-être tort, j’en conviens, mais je proteste contre ceux qui prétendent en toute mauvaise foi que Farrebique a été recalé. »

“I already knew that you can’t just make a film overnight with people who aren’t actors. Especially when you want to make a feature film. And there I was, plunging into a spoken feature-length film. Some friends had told me, “Be careful!” I responded, “Damn it! Flaherty made Nanook, and he made Moana!” “Ah yes, okay, but that’s silent film! You, your peasants, when they open their mouths, you’ll see, it’ll be a catastrophe.” I hung on all the same. Of course, you can’t make them play Le Cid or Hamlet... You have to make them play something that’s closer to their hearts.”

The film was barely finished, and the “Farrebique affair” began – the selection committee of the first Cannes Film Festival eliminated the film from the competition […]. “That Farrebique will not be going to Cannes is an outright scandal,” Maurice Bessy declared [...]. “Although some reservations could be made about the arbitrary conception of the subject,” wrote Georges Sadoul, “Farrebique clearly had its place at the festival, whereas the particularly incontinent logorrhea of A Lover’s Return should have been refused even a back seat.” But the screenwriter of this last film, Henri Jeanson, was the very committee member who fought for the rejection of Farrebique, although he denies that: “Farrebique was not presented to us for approval. I am, admittedly, one of those who find this film boring. I don’t consider cow dung to be photogenic material. I agree that I may be wrong, but I protest against those who claim in bad faith that Farrebique was rejected.”

Une grande partie de la poésie qui jaillit de ce film tient à ce qui n’est pas dit, à ces visages dont la vie intérieure se laisse à peine deviner. Il fallait pour réaliser ce tour de force un metteur en scène imprégné de la vie des fermes et des champs.

Er is geen gebrek aan zogenaamd realistische films, zowel van de fait divers- als van de slice of life-soort. Er is zelfs geen gebrek aan boerenfilms. Waarom wordt Farrebique dan toch als de vreemde eend in de bijt beschouwd? Volgens mij is dit toe te schrijven aan het talent van Rouquier, aan zijn ei van Columbus. Hij heeft begrepen dat geloofwaardigheid langzaam de plaats had ingenomen van de waarheid, dat de realiteit is opgelost in realisme. Hij is de moeizame onderneming gestart om de realiteit te herontdekken, om haar terug aan het licht te brengen, om haar in haar naaktheid te redden uit het moeras van de kunst.

Men zou alleen naar de mensen kunnen kijken, oneindig lang, om zijn omgang met hen te begrijpen en om te beseffen dat morele helderheid en oprechtheid onontbeerlijk zijn voor dit soort werk, en om met meer minachting dan ooit tevoren te beseffen hoe in onze tijd consequent zogenaamd eenvoudige mensen, fictief en niet-fictief, bewust en onbewust beledigd en verraden worden door kunstenaars en toeschouwers: het lijkt alsof werkelijk niemand nog in staat is een ander recht in de ogen te kijken. Maar deze man wel; en dit is het prachtigste en sterkste document van werkelijke mensen dat ik ooit heb gezien.

Daarom is deze film een groot kunstwerk. Het eeuwige is immers enkel te bereiken via het heden: de beste kans om de tand des tijds te doorstaan is om radicaal een kind van zijn tijd te zijn.