Nightclub singer La Paloma (Ingrid Caven) succumbs to the persistent courting of a chubby rich admirer (Peter Kern) and marries him. Before the marriage, she was thought to be dying, but soon she is well. She believes her husband’s love has cured her, but her efforts to love him begin to fade as she discovers true love with her husband’s old school friend.
« Romantique et décadent à souhait ! »
Renato Berta, Schmid’s cinematographer
« Autant dire que l’intrigue de La Paloma n’a aucune importance. C’est le traitement formel qui en a. Et je n'avais jamais rien vu d'équivalent. »
Renato Berta
« La Paloma n’est pas un conte ou une parabole, mais une machine à faire rêver. »
Freddy Buache, former director of the Swiss Film Archive
“La Paloma is about love, understood as an absolute fiction. It is not that love occasionally makes a mistake; rather, it is by its very nature a mistake. What one thinks is a bond with another person is revealed to be a new dance of the lonely self. Love thus becomes a medium of self-expression. The trivial template is deliberately chosen because it is supposed to be a film about a relationship, i.e. something that cannot actually be portrayed in real terms. The title could just as well be La Traviata, Isabelle d'Egypte, Die Unbekannte von Monte Carlo, Lulu or La Habanera. The story is thus only a trigger of pure imagination, i.e. an attempt is made to break up a trivial story with a horror ending and to tell it in its possible complexity. A ‘script’ has been dispensed with, since language is to be used very little and, in view of the structure of the film, can be seen more as a form of speechlessness. Another device is the use of music as a structural element, with a kind of leitmotif attached to each protagonist, each rising above the plot. This is especially true of La Paloma herself, who appears in all the irrelevant panoply of mannerisms of a down-and-out star in the specifically cinematic sense of that word. That is, she does not simply play a role (does not even play it just perfectly). She herself becomes an independent, aesthetic, unnecessary and at the same time unforgettable object.”
Daniel Schmid
“Daniel Schmid heeft totaal geopteerd voor de door en door artificiële wereld, die hij met meesterlijk brio ensceneert. Geen enkele gevoelsdissonante meer (zoals bij een Werner Schroeter), maar een demonisch uitwerken van het valse, het conventionele, het theatrale, het cliché onder al zijn vormen. De cineast is hier de meesterlijke marionettenspeler, die de hele filmwereld via touwtjes doet bewegen. Er is geen greintje emotie meer, maar een gewilde en constante mise-en-scène van melodramatische gevoelens. Het is, zo men wil en via een omweg: de totale herwaardering van de opera- en melodramaconventies, maar dan niet van iemand die er zelf aan participeert (zoals, weer eens, een Schroeter die in vele gevallen zelf het slachtoffer wordt van zijn mise-en-scène: maar dat maakt zijn films juist zo broos, tenger en touchant); maar er integendeel totaal afzijdig van blijft. De film is juist zo snijdend, omdat Schmid nooit zelf aan zijn constructie participeert – zoals bvb. een Fellini, van wie het zelfmedelijden me irriteert – maar er aanhoudend baas over blijft.”
Eric de Kuyper
