Sabzian is een gratis internationaal filmtijdschrift dat verdiepende en meerstemmige reflectie biedt op eigentijdse filmervaring en -cultuur via online en offline publicaties, vertoningen en evenementen. Als bron en motor voor een onafhankelijke beschouwing over cinema slaat Sabzian een brug tussen een nationale en internationale cinefilie, tussen heden en verleden, tussen individuele en collectieve verbeelding. Wekelijks verschijnen nieuwe en historische teksten, vertalingen, interviews en nieuwsberichten, hoofdzakelijk in het Nederlands, Frans en Engels. Via de Agenda brengt Sabzian het Belgische cinefiele landschap in kaart.
Sabzian werd in 2014 opgericht door een groep Belgische filmmakers vanuit de overtuiging dat reflectie en kritiek, schrijven en spreken over film, onlosmakelijk verbonden zijn met de filmkunst en de praktijk van het filmmaken. Men kan de vitaliteit van cinema als kunstvorm niet in overweging nemen zonder te kijken naar de collectieve betekenis ervan, zonder de groepen en gemeenschappen van filmmakers, kijkers en lezers die via een intense dialoog de silhouetten op het scherm van woorden voorzien en in leven houden.
Een filmtijdschrift is een daad van verbeelding en getuigt van een geloof in en een liefde voor cinema. Het was de Australische filmcriticus Adrian Martin die de cinefilie geen wezenlijke vorm of inhoud toeschreef maar omschreef als een “tactische, culturele oorlogsmachine”, waarvan de mobiliserende kracht en doeltreffendheid tegelijkertijd betwijfelbaar zijn. “Cinefilie is de geschiedenis van honderd mislukte revoluties”, aldus Martin. “Soms is de Grote Oorlog geheel en al denkbeeldig, vindt hij plaats in de kolommen van een klein tijdschrift ergens of in het programma van een obscure filmclub. Misschien is het zo dat de hittezoekende raket, gelanceerd door de cinefilie, meestal niets raakt. Maar de verhalen, de geschiedenissen van de cinefilie als een motiverende passie zijn er voor eeuwig, als ze op de een of andere manier neergeschreven, gedocumenteerd of vastgelegd zijn, als het testament er is, en we ze in een andere tijd of plaats te pakken kunnen krijgen.” Sabzian is een van die honderden pogingen om het denken over cinema ernstig te nemen, weg van geprojecteerde zekerheden, als een voortdurende geschiedenis van vormen en verhalen, om het spectrum aan toekomsten van de filmkunst onophoudelijk en eindeloos te verbreden.
De naam Sabzian verwijst naar het hoofdpersonage uit de film Nema-ye nazdik [Close-Up] (1990) van de Iraanse filmmaker Abbas Kiarostami. De film vloeide voort uit een bijzonder fait divers waar Kiarostami op stootte in een krant. Een jonge werkloze uit Teheran, Hossein Sabzian, deed zich voor als de bekende filmmaker Mohsen Makhmalbaf, misleidde een hele familie, werd opgepakt en uiteindelijk vergeven door zijn slachtoffers. Zijn motief bleek niet crimineel van aard. Hij eigende zich de identiteit van de filmmaker toe uit liefde voor cinema. Kiarostami voert deze gebeurtenissen opnieuw op met dezelfde mensen en plaatst hiertegenover het beeldmateriaal van Sabzians proces. “Cinema is onontbeerlijk voor mij”, zei Hossein Sabzian. “Het is als een prisma. Een goede film... is een deel van mijn leven. Telkens als ik een goede film zie, voel ik mij herboren.” Is Sabzian niet de figuur van de ware cinefiel, die helemaal opgaat in het prisma dat film is, die via cinema probeert binnen te breken in de werkelijkheid?