New
Article EN
16.01.2019
“O Blue come in”

In remembrance of Derek Jarman’s Blue

In an interview with Jeremy Isaacs in 1993, Derek Jarman, wittingly nearing the end of his chromatic life, claimed that when he would be gone he’d like to evaporate and take his works with him: “to disappear completely.” During that interview Jarman describes his then soon to be final feature film Blue (1993) as a dedication to Yves Klein and a self-portrait of sorts. The film would be void of image and would draw its animation from a monologue performed by himself and others (Nigel Terry, John Quentin, and Tilda Swinton) on his life living with illness; and the screen would be illuminated as a rich and vibrating blue colour field – a proposal to which Isaacs cried out, “What on earth do you mean, ‘a blank blue film’?” 

Article NL
19.12.2018
Aan de binnenkant van de spiegel

Brian De Palma’s Blow Out

De camera van Brian De Palma richt zich in de eerste plaats op cinema zelf. Hij brengt verslag uit als een schilder die enkel over de schilderkunst kan rapporteren door zelf een schilderij te maken. Blow Out (1981) is een making-of, niet als een instructievideo die technisch uiteenzet hoe een film tot stand komt, maar als een spiegel die reflecteert over het wezen van cinema. In die spiegel zien we een ruimte waarin een andere variant van de werkelijkheid leeft. Het bekende beeld krijgt als reflectie een nieuwe vorm, zoals de tekens in een boek dat voor de spiegel gehouden wordt.

Conversation NL EN
9.01.2019
Over de grenzen van fictie

Een gesprek met Jacques Rancière 

Fictie is overal. De vraag is: waar situeren we het beginpunt van fictie? Welke schikking zorgt ervoor dat er iets gebeurt? In zekere zin kunnen we zeggen dat er sprake is van fictie zodra een soort narratief ons vertelt of laat zien dat er iets gebeurt. Daarom ben ik in mijn recente werk vooral geïnteresseerd in het verkennen van de grenzen van fictie, de grens tussen ‘er gebeurt niets’ en ‘er gebeurt iets’. 

note NL FR EN
18.01.2019
State of Cinema 2019 / Claudio Pazienza

For the second edition, the State of Cinema of 2019, Sabzian is honoured to welcome filmmaker Claudio Pazienza. He has chosen Dolgie provody [The Long Farewell] (1971) by Kira Muratova.

note EN
9.01.2019
Punto de Vista in Brussels

CINEMATEK offers a sample from the 2018 edition of the Spanish festival Punto De Vista, under the artistic direction of Garbiñe Ortega. In 2018, the festival tried to find connections that otherwise could go unnoticed, approaching non-fiction in an expanded and free way.

Manifesto NL FR
14.11.2018
In dienst van de poëzie
Ernst Moerman 1937
Ingeleid en vertaald door

    De ogen die een film zien zijn niet gelijk aan de ogen die verstrooid een gedicht doorlezen; ze zijn oplettender, wakkerder, gevoeliger. Er gaapt een diepe kloof tussen een gedicht van Salvador Dalí en een schilderij van Salvador Dalí; wanneer hij schildert, heeft Dalí altijd gelijk. De kracht van het beeld dringt ons de aanwezigheid van de poëzie onmiddellijk op; het beeld overtuigt lauwhartigen, brengt aanhangers op de been, trekt nieuwsgierigen aan: iedereen wil zien en dat betekent vaak ook nieuwe volgelingen.

    prisma NL
    19.12.2018
    Prisma #25

    In de dode, loden zomer rijdt Nanni Moretti in Caro diario (1993) op een Vespa door de verlaten Romeinse straten met cinema als enige alibi: om de villa’s in zijn geliefde wijk Garbatella te kunnen bewonderen, doet Moretti zich voor als een regisseur op zoek naar locaties voor een nieuwe film “over een trotskistische bakker in het Italië van de jaren vijftig... Het wordt een musical.” 

    Article EN
    5.12.2018
    Past in the Present

    Director’s Statement
    Wang Bing 2012
    Translated by

      “When making a documentary film about events that happened nearly sixty years ago, an oral history format is an easy choice, but I have deliberately chosen not to take this approach. Instead I hope to show, through the lives of the Jiabiangou survivors, how the present speaks to the past.” Wang Bing wrote this text in 2012 as a treatment for the movie Past in the Present (2018). Later, the name was changed into Dead Souls.

      Article NL
      7.11.2018
      Waarachtig zoals alleen een drogbeeld dat kan zijn

      Rondom Vertigo

      Madeleine is niets en is nooit iets anders geweest dan wat verschijnt. Dat is wat Scottie ervaart wanneer haar hyperreële simulacrum op hem toe stapt. Dat is ook wat hem door zijn verrukking heen verontrust: niet dat het beeld plotseling al te werkelijk wordt, maar dat het zichzelf als enige werkelijkheid openbaart, dat het niets verbergt.

      Conversation NL
      12.12.2018
      “Gevoelens kunnen bergen verzetten ...”

      Alexander Kluge in gesprek met Florian Hopf over de film Die Macht der Gefühle
      Florian Hopf 1984
      Inleiding door
      Vertaald door

      Een politiek die sterk genoeg zou zijn om oorlogen en fascisme te vermijden, niet nadat ze gewoed hebben maar voordat ze zich ontwikkelen, kan ik mij enkel voorstellen als het een politiek is die alle gevoelens beheerst. Als er ook maar één ontbreekt, dan heeft ze meteen een achilleshiel. We moeten gevoelens dus uit hun babylonische gevangenschap bevrijden. Uit hun vaderland verjaagd zijn gevoelens verraders geworden. Ze vergissen zich en hebben een bepaalde blindheid aangenomen die ze van huis uit niet hebben.