Wan Pipel

NL

“De la Parra zette zijn zinnen op de eerste grote Surinaamse speelfilm Wan Pipel, waarvoor hij al in 1962 plannen had gemaakt. Het Caribische verhaal over zijn geboorteland speelt tegen de onafhankelijkheid van Suriname en kaart de moeilijkheden aan waarmee de nieuwbakken natie mee te maken krijgt in de vorm van een liefdesverhaal. De film flopte destijds, maar is inmiddels gerehabiliteerd. ‘Mensen vinden het mijn beste film en in Suriname ben ik er een soort held door. De film wordt elke Onafhankelijkheidsdag op de televisie getoond. Ik snap het wel: het is een klassiek verteld verhaal en gaat over de liefde. Daar houden mensen nou eenmaal van.’”

Guus Schulting1

“Het succes dat Wan Pipel (1976), de film van Pim de la Parra en Scorpio Films, kende in Suriname was immens. Mensen zagen de film meermaals in de weken nadat deze uitkwam en tot op de dag van vandaag is er geen Surinamer die de film niet heeft gezien. Het is een klassieker met een boodschap van zelfbeschikking en hoop, gebundeld in een voorgehouden gezamenlijke gouden toekomst. De Nederlandse receptie was daarentegen zeer negatief; een gegeven dat De la Parra wijt aan de relatie van Nederland met zijn koloniën. Terwijl iedereen wel wist dat ze bestonden, was er weinig interesse voor. Ook de zwarte cast kon op weinig waardering rekenen. Het uitblijven van succes is waarschijnlijk één van de redenen dat er sindsdien nooit meer een dergelijke Surinaams-Nederlandse samenwerking heeft plaatsgevonden. Toch is de film, meer dan slechts die uniciteit, ook internationaal gezien uitzonderlijk vanwege de manier waarop het de postkoloniale droom analyseert en presenteert: met al zijn complexiteiten en tegenstrijdigheden.”

Vincent van Velsen2

• 1Guus Schulting, “Pim de la Parra in Eye. Bijna tachtig jaar filmgek,” Filmkrant, Juni 2019.
• 2Vincent van Velsen, “Wan Pipel – Een volk met een gouden toekomst,” Metropolis M, 25 november 2018.