Goldflocken is the third part of Schroeter's trilogy about death. The first two parts were "Der Tod des Maria Malibran" and the film "Willow Springs," shot in California. The realization of Goldflocken took three years. Schroeter not only used that long period to allow his vision related to beauty and death to mature, but that period also allowed him to make his themes appear universal as being filmed at different times and different places. Goldflocken is a film in four parts because it was shot in four periods and in four different places: Thematically, of course, it is one whole. Werner Schroeter’s rhapsody of excess leaps from 1949 Cuba to contemporary France to points in between, while its feverishly shifting visual style evokes and parodies everything from kitschy Mexican telenovelas to silent French art films.
NL
“Goldflocken behandelt in een viertal categorieën de thema's Liefde, het Lijden en de Dood in het leven van de vrouw en is bedoeld als afronding van een trilogie van camerafilms, waarvan de voorafgaande delen waren Der Tod der Maria Malibran en Willow Springs. Dit derde deel kwam mede tot stand in nauwe samenwerking met de actrices. Schroeter noemt het het resultaat van de voorafgaande delen. Als uitgangspunt nam hij een citaat van Sartre, 'L'Homme est passion inutile / De mens is overbodige passie', waarbij Schroeter verwijst naar de onafwendbaarheid van het Lot, zoals uitgebeeld in de laatste aktes van de opera 'Carmen'. Schroeters merkwaardige keuze en combinatie van muziek in zijn films – veelal vocale grammofoonplaten – werpt bij velen tòch al vragen op. Want behalve muziek uit Carmen brengt de geluidsband Dvoráks 'Rusalka' ten gehore, in combinatie met tango- en folkloristische muziek en zowaar ook de stem van Catharina Valente. Nu waren het ook juist Valente en Verdi's Carmen, die Schroeter op 13-jarige leeftijd 'tot de kunst' hebben gebracht. Schroeter zegt zelf, dat de muziek in zijn films is gebruikt om de inhoud van de beelden te onderstrepen. 'Er komt geen enkel stuk muziek in mijn films voor, waarvan de gezongen betekenis van de muziek niet direct op het beeld van toepassing is. De gezongen muziek is veel meer om haar inhoud gebruikt, dan om de stemming die ze oproept, zodat een absurde, vervreemdemde paradox ontstaat.' Goldflocken is een film van extremen. Genadeloos worden wij op de hopeloosheid van ons bestaan gedrukt. Zowel door het gebruik van archetypen in de door hem geschetste situaties, als door zijn actrices een geëxalteerde speelwijze op te leggen, wil Schroeter bij de kijker zoveel afstand scheppen tot wat hij te zien krijgt, dat deze – juist doordat iedere persoonlijke betrokkenheid wordt uitgesloten – zich helderder bewust wordt van wat hem wordt verteld.”
IFFR1
“Goldflocken van Werner Schroeter, uit 1976. Vooraleer Schroeter verhalen begon te vertellen, waren beelden er om door geluid ondermijnd te worden; hun kunstmatigheid, hun slechts geciteerde bestaan benadrukte het gehoor als het meest archaïsche zintuig dat het dichtst bij het onbewuste ligt. En: ogen kunnen gesloten worden, maar oren niet.”
Frieda Grafe2
- 1IFFR, “Goldflocken,” 1977.
- 2Frieda Grafe, “Filmtips,” vertaald door Sis Matthé, Sabzian, 29 januari 2020. Origineel gepubliceerd in: Frieda Grafe. Ausgewählte Schriften in 12 Bänden, vol. 11, onder redactie van Enno Patalas. (Berlin: Brinkmann & Bose Verlag, 2002-2008), 267.
