EN
“There is a narrative, but it’s a little disguised or covered up. When I look at my own past work, I’m critical of it for having been too narrative heavy. For some reason, Hollywood – American cinema in general – finds it necessary to follow the three-act form, and if you don’t do that it means something’s wrong with your film. They say you need a clear three-act structure and heavy arcs for every character, and the audience needs to know what’s going on in the first 30 seconds. This is so closed-minded and not progressive. For this film I wanted the audience to feel like they’ve spent the summer with these characters. And when has your summer ever been plot-driven? No, you’re just meandering through your summer. I felt it had to be just a series of events, not bound to a plot.”
Sean Baker
Scott Macaulay: When did 35mm enter the equation for this film?
Sean Baker: Oh, from the very beginning. I wanted to do something very different from Tangerine. I didn’t want to become “the iPhone guy.” The iPhone was appropriate for Tangerine, but it’s not appropriate for every project. With this film you had nostalgia, the beautiful colors of Florida, children in nature. I was trying to capture a very particular beauty that I felt like I just could not find digitally. And then, of course, there’s the preservation aspect. There’s a major problem we’re going to be facing as an industry when it comes to preservation. We’re going to have issues with digital films, at least the ones that haven’t been film out-ed. With Tangerine, Starlet and Prince of Broadway, I’m still dealing with those issues, and I didn’t want to have to deal with them on this film.
What issues are you dealing with?
Well, there’s no studio for any of those films, and I’m basically the person who’s solely responsible for their long lives. It seems like it’s an endless thing, but I’m constantly spinning drives. I’m making sure all of my masters are backed up properly, and that there’s redundancy everywhere on two different coasts. I have [them backed up on] LTOs, and still I feel it’s not enough. I just lost a mezzanine file of Starlet the other day – a top-quality, uncompressed QuickTime of the film with all of the properly broken-down 5.1 audio tracks. That drive stopped spinning. So, now I have to go back to my LTOs. I just want to get these films all transferred to 35mm and give them to the Library of Congress and be like, “That’s it.” So, this is something I didn’t want to deal with again with Florida.
Scott Macaulay in conversation with Sean Baker
NL
Hugo Emmerzael: Jullie films spelen zich altijd af in de marges van de samenleving. Is dat omdat de goede verhalen daar te vinden zijn of omdat die verhalen niet in andere films te zien zijn?
Sean Baker: Ik denk dat het een reactie is op wat niet gezien wordt, wat niet verteld wordt in andere films. Ik heb nooit begrepen dat onze industrie zo bekrompen is in de verhalen die het vertelt. Of nou, ik begrijp dat het komt door een gebrek aan diversiteit achter de camera en een gebrek aan kansen voor nieuwe stemmen. Ik ben juist geïnteresseerd in het horen van verhalen van diegenen die niet gerepresenteerd zijn. Het klinkt opportunistisch, maar dit is ook een kans om onze sociale kring te verbreden."
Is het ook jullie bedoeling om deze tragische verhalen op zo’n opzwepende manier te vertellen?
Ik denkt dat het komt door wat er gebeurde met Tangerine. We besloten toen om een komedie te maken over illegale trans prostituees in de hoop dat het publiek zo zeer zou worden geraakt door de film en de personages dat ze meer zouden willen leren over het onderwerp. Dat hebben we hier ook gedaan. We willen het publiek niet met een hamer op hun hoofd slaan. De sterkste en meest effectieve manier om een publiek bereiken is door op hun hart te mikken en dat kan met humor. Ik wil dat het publiek meelacht met deze kinderen en van ze gaat houden. Dan zal het verhaal hartverscheurend zijn.
Hugo Emmerzael in gesprek met Sean Baker
FR
« S’il revendique l’influence du néoréalisme, ironiquement colorisé aux pastels Disney, Sean Baker ne dédaigne pas la dimension métaphorique. Moonee a un « arbre préféré » : déraciné, il continue à croître, comme elle, fille de la précarité. Les marécages qui imbibent la terre floridienne abritent des alligators. Les sauriens voraces représentent-ils le capitalisme dévorateur de pauvres ou renvoient-ils au crocodile qui traque le capitaine Crochet ? Le cinéaste se marre et opte pour la seconde hypothèse : « On parle d’enfants proches de chez Disney. Les alligators participent de sa mythologie. » De même, les condos abandonnés dans lesquels les kids vont jouer (et auxquels ils mettent accidentellement le feu…) peuvent représenter l’attraction du Manoir hanté (The Haunted Mansion) et les vaches paissant dans un pré celle du Safari … »
Antoine Duplan