https://www.sabzian.be/text/aan-de-ontvanger

Aan de ontvanger

Over Etangs Noirs (Timeau De Keyser & Pieter Dumoulin, 2018)

Etangs Noir (Pieter Dumoulin, Timeau De Keyser, 2018)

Het gezicht van Jimi (Cédric Luvuezo) licht op in de duisternis. Het is een gezicht dat luistert, dat kijkt, dat in de nacht rondgaat op zoek naar Sayenna Calmels om haar het pakket te geven dat per abuis bij hem bezorgd werd. Hij neemt zijn taak als boodschapper serieus en is niet van plan te rusten voordat hij Sayenna heeft gevonden. Jimi belt aan bij zijn buren in het appartementencomplex om hen te vragen waar hij haar kan vinden. Hij gaat de gaanderij af tot hij bij de deur van Benny komt, die hem in zijn kamer uitnodigt om hem te helpen zijn ontsnapte parkieten te vangen.

Wat volgt doet denken aan het moment in The Birds (Alfred Hitchcock, 1963) waarin Melanie zich in een vogelwinkel voordoet als verkoopster om zo de aandacht te trekken van Mitch, op wie ze heimelijk een oogje heeft. Wanneer ze een ‘lovebird’ uit haar kooi wil pakken ontsnapt die en veroorzaakt een vrolijke chaos. Het fladdert tussen de kooien met veelkleurige vogels door, juist buiten bereik van de roodgelakte nagels van Melanie. Uiteindelijk wordt ze gevangen onder de zwarte hoed van de hartendief. De vogel wordt gevat, het hart van Melanie ingepalmd.

Ook de parkieten van buurman Benny zijn het voorwendsel voor een toenadering. Jimi stemt met lood in de schoenen toe te helpen, alsof hij vermoedt dat hijzelf straks onder een hoed zal verdwijnen. De handen van de twee mannen grijpen in de lucht en strijken over de veren van de vogels. De camera volgt hun vlucht en streelt zo de kamer van Benny. De muren zijn behangen met foto’s, schilderijtjes, souvenirs en onthullen een leven dat zich voorheen achter de voordeur verschool. Maar zodra de diertjes weer in hun kooitje zitten en het hekje gesloten wordt, is Jimi gevlogen om op andere ramen en deuren te tikken, alsof hij de achterkant van al die glanzende oppervlakken wil bereiken. Hij voelt zich gevangen door Benny, terwijl zijn hart al lang is ingepalmd door het pakje van Sayenna. Het gaat hier niet om liefde, het is eerder een hartstocht. Soms zijn hartstochten onverklaarbaar.

De bezorging van het pakje drukt steeds meer als een zware last op zijn schouders. Toch slingert en veert zijn pakket in een licht blauw plastic zakje. Gewichtsloos ligt het op zijn schoot. Dat hij het met beide handen vasthoudt is veeleer uit toewijding voor zijn taak, niet omdat het te zwaar zou zijn voor één hand. Hoe langer hij ronddoolt, hoe meer het opvalt hoe licht zijn pakket is, leeg zelfs. De leegte van de doos wordt steeds zichtbaarder als gewichtig gewichtloos centrum van de film.

De doos is een echte MacGuffin, een term die Alfred Hitchcock gebruikte om een object aan te duiden dat het plot van de film voortstuwt zonder dat de intrinsieke betekenis ervan ooit aan het licht komt. Het object is het zwaartepunt van de film en net zoals zwaartekracht beïnvloedt het zijn omgeving zonder zelf zichtbaar te worden. Ook zonder innerlijk is het object in staat de werkelijkheid te dirigeren.

Maar wat zit er dan in deze gewichtloze MacGuffin? Het is gevuld met de verbeelding van de toeschouwer. Het is aan ons de doos te vullen, net zoals de letters in een boek gevuld worden met werkelijkheid. Er ontstaat een intieme link tussen onze betrokkenheid bij de film en de slanke vingers die de doos eerder koesteren dan optillen. Onze toewijding wordt door Jimi beschermd. Misschien is dit de reden waarom we zo graag kijken naar zijn gezicht. 

ARTICLE
10.10.2018
NL FR EN
In Passage, Sabzian invites film critics, authors, filmmakers and spectators to send a text or fragment on cinema that left a lasting impression.
Pour Passage, Sabzian demande à des critiques de cinéma, auteurs, cinéastes et spectateurs un texte ou un fragment qui les a marqués.
In Passage vraagt Sabzian filmcritici, auteurs, filmmakers en toeschouwers naar een tekst of een fragment dat ooit een blijvende indruk op hen achterliet.
The Prisma section is a series of short reflections on cinema. A Prisma always has the same length – exactly 2000 characters – and is accompanied by one image. It is a short-distance exercise, a miniature text in which one detail or element is refracted into the spectrum of a larger idea or observation.
La rubrique Prisma est une série de courtes réflexions sur le cinéma. Tous les Prisma ont la même longueur – exactement 2000 caractères – et sont accompagnés d'une seule image. Exercices à courte distance, les Prisma consistent en un texte miniature dans lequel un détail ou élément se détache du spectre d'une penséée ou observation plus large.
De Prisma-rubriek is een reeks korte reflecties over cinema. Een Prisma heeft altijd dezelfde lengte – precies 2000 tekens – en wordt begeleid door één beeld. Een Prisma is een oefening op de korte afstand, een miniatuurtekst waarin één detail of element in het spectrum van een grotere gedachte of observatie breekt.
Jacques Tati once said, “I want the film to start the moment you leave the cinema.” A film fixes itself in your movements and your way of looking at things. After a Chaplin film, you catch yourself doing clumsy jumps, after a Rohmer it’s always summer, and the ghost of Akerman undeniably haunts the kitchen. In this feature, a Sabzian editor takes a film outside and discovers cross-connections between cinema and life.
Jacques Tati once said, “I want the film to start the moment you leave the cinema.” A film fixes itself in your movements and your way of looking at things. After a Chaplin film, you catch yourself doing clumsy jumps, after a Rohmer it’s always summer, and the ghost of Akerman undeniably haunts the kitchen. In this feature, a Sabzian editor takes a film outside and discovers cross-connections between cinema and life.
Jacques Tati zei ooit: “Ik wil dat de film begint op het moment dat je de cinemazaal verlaat.” Een film zet zich vast in je bewegingen en je manier van kijken. Na een film van Chaplin betrap je jezelf op klungelige sprongen, na een Rohmer is het altijd zomer en de geest van Chantal Akerman waart onomstotelijk rond in de keuken. In deze rubriek neemt een Sabzian-redactielid een film mee naar buiten en ontwaart kruisverbindingen tussen cinema en leven.

Related