In the back room of a flower shop, Tomi, Rasto and Mižu are digging a tunnel in order to break into the safe of the National Bank. After heavy rainfall, the underground maze gets submerged by water and they are forced to stop working.
Bjorn Gabriels: Een van de terugkerende thema’s in de gesprekken en ook in de beelden is geld en bezit. “Geld vormt je”, wordt er gezegd.
Ruben Desiere: Bij Kosmos werd er heel vaak over geld gesproken. Het is dan ook een bepalende factor in hun leven, in het leven van iedereen. Daarom wilde ik graag horen wat ze erover te zeggen hadden. Heel wat dialogen zijn voortgekomen uit een soort wachttoestand, waarin ook voor mij de tijd voorbijging en er weinig concrete doelen werden gesteld. De gesprekken namen vaak een eigen wending en hebben weinig spanningsopbouw. Wel herken je hun dagelijkse manier van praten. In de montage merkten we dat we die gesprekken moesten breken.
En dus heb je er de vrij eenvoudige verhaallijn van de bankoverval aan toegevoegd.
Dat dunne verhaallijntje zorgt ervoor dat we de gesprekken kunnen breken met beelden van het graven van de put en van de ondergrondse gangen, waarna we in de bankkluis belanden. Het contrast met de donkere, ondergrondse ruimte en die lichte ruimte in de bank vond ik bijzonder.
Zou je dan kunnen zeggen dat je bent overgestapt van de concrete ruimte van het Gésu-klooster naar de meer symbolisch geladen ruimtes van de bank en de bloemenwinkel? Ook al voeren de acteurs daar nog altijd heel concrete gesprekken.
Ik heb de bloemenwinkel en de bank niet per se opgevat als symbolische ruimtes. De film is vertrokken vanuit het idee dat er heel wat plekken zijn waar de Romajongens vanuit hun socio-economische situatie niet kunnen komen. Een bank is er daar letterlijk een van en het beeld van een bankkluis sprak me heel erg aan, net als het beeld met het vuur en met de deuren op het einde.
De scène met die deuren doet denken aan het slot van Kosmos, waarbij de politie op de deur komt beuken terwijl je vanaf de andere kant filmt.
Bij Kosmos had ik het gevoel dat de deurscène echt het einde van de film en van hun woonplek inluidde. In la fleurière wilde ik een soort van wraak hebben: er is iets met die deuren. Je weet niet wat erachter zit. Het is iets uit klassieke actiefilms, maar dan in een iets abstractere vorm. Ik vind het een interessante dubbelbeweging wanneer personages heel concreet kunnen zijn wie ze zijn in een vrij abstracte omgeving.
Bjorn Gabriels in gesprek met Ruben Desiere1
- 1Bjorn Gabriels, “La fleurière. Interview met Ruben Desiere,” Filmmagie #683, maart 2018
