Jimi, a young man living in the Brussels’ neighbourhood Cité Modèle, tries to return a parcel to a local woman that was delivered to his apartment by mistake. When Jimi can’t locate her, finding her becomes an obsession.
Een fout geleverd postpakket zet Etangs Noirs in beweging: Jimi, een jongeman uit de Modelwijk in Laken gaat op zoek naar de vrouw voor wie het pakket bedoeld was. Als zij onvindbaar blijkt, begint de zoektocht een steeds grotere plek in Jimi’s leven in te nemen.
Jimi, un jeune homme qui habite à la Cité Modèle à Bruxelles, essaie de faire parvenir un colis qui a été livré chez lui par erreur à une dame de son quartier. Quand il ne la trouve pas, la quête se transforme en une véritable obsession.
“De bezorging van het pakje drukt steeds meer als een zware last op zijn schouders. Toch slingert en veert zijn pakket in een licht blauw plastic zakje. Gewichtsloos ligt het op zijn schoot. Dat hij het met beide handen vasthoudt is veeleer uit toewijding voor zijn taak, niet omdat het te zwaar zou zijn voor één hand. Hoe langer hij ronddoolt, hoe meer het opvalt hoe licht zijn pakket is, leeg zelfs. De leegte van de doos wordt steeds zichtbaarder als gewichtig gewichtloos centrum van de film.”
“Delivering the package becomes an increasingly heavy weight on Jimi's shoulders. Still, the package swings and bounces in a feather-light blue plastic bag. Weightless, it lies on his lap. His holding it with both hands is out of dedication to his task rather than because it would be too heavy for just one hand. The longer he wanders around, the more it strikes us how light the package is, how empty. The emptiness of the box becomes increasingly apparent as the film’s weighty weightless core.”
« L’impératif de la livraison du colis se fait de plus en plus pressant, comme une lourde charge repo-sant sur les épaules de Jimi. Pourtant, le colis se balance comme s’il faisait fi de la gravité dans un sac en plastique bleu clair et se pose sans peser sur ses genoux. Jimi le tient à deux mains, plutôt par dévouement à la tâche que parce que ce serait trop lourd pour une main. Au fur et à me-sure de son errance, on s’aperçoit que le colis est extrêmement léger, voire même vide. Cette va-cuité se manifeste avec une évidence croissante en tant qu’épicentre – pesant mais sans poids – du film. »
Nina de Vroome1
- 1Nina de Vroome on Etangs noirs, available in three languages on Sabzian.
