Collections

Johan van der Keuken (1938-2001) was een Nederlandse filmmaker en fotograaf. Al op zeventienjarige leeftijd maakt hij naam met Wij zijn 17 (1955), een fotoboek met portretten van leeftijdsgenoten. Een jaar later trekt hij naar de Parijse filmschool IDHEC, waar hij een groeiende passie voor het filmen ontdekt. Als filmmaker breekt hij door met experimentele documentaires als Blind Kind (1964) en de Noord-Zuid-trilogie (Dagboek, Het witte kasteel en De nieuwe ijstijd, 1972-1974) waarin hij de toenemende mondiale ongelijkheid in beeld bracht. Hij maakte meer dan vijftig films. Deze collectie biedt een overzicht van de beschikbare Nederlandstalige teksten op Sabzian over het werk van Johan van der Keuken, evenals een volledige meertalige geannoteerde filmografie.

Johan van der Keuken (1938-2001) était un cinéaste, photographe et auteur néerlandais. À l'âge de dix-sept ans, il se fait connaître avec Wij zijn 17 (1955), un livre de photographies présentant des portraits de ses pairs. Un an plus tard, il rejoint l’école de cinéma IDHEC à Paris, où il découvre sa passion grandissante pour le cinéma. En tant que cinéaste, il se fait un nom avec des documentaires expérimentaux comme Blind kind (1964) et la trilogie Nord-Sud (Dagboek, Het witte kasteel et De nieuwe ijstijd, 1972-1974), dans laquelle il dépeint l’augmentation des inégalités mondiales. Il a réalisé plus de cinquante films. Ce recueil offre une vue d’ensemble des textes disponibles en français sur Sabzian à propos de l’œuvre de Johan van der Keuken, ainsi qu’une filmographie multilingue complète et annotée.

Eind jaren zeventig maakte de Belgische theatermaker, acteur en auteur Jan Decorte (1950) twee speelfilms – Pierre (1976) en Hedda Gabler (1978), en enkele televisiefilms – (het verloren gegane) Nature morte (1976) en Witold Gombrowicz: voorvallen, avonturen (1977), een oeuvre getypeerd door filmische spaarzaamheid en lichtheid, gededramatiseerde theatraliteit en een afkeer van het spectaculaire.

Chantal Akerman (1950-2015) est une cinéaste, scénariste, productrice, artiste et écrivaine belge majeure dont la carrière s’étend sur quatre décennies.

Chantal Akerman (1950-2015) was een toonaangevende Belgische filmmaker, scenarist, producent, kunstenaar en schrijver wier carrière vier decennia overspande.

Paradox van de staat van aandacht: de tijd zo intens bewonen dat je hem uit het oog verliest. Het zou er ook een definitie van kunnen zijn: de tijd beleven terwijl je hem vergeet. Zoiets als de (geslaagde) filmervaring. Of een (voorbijgevlogen) lesuur. In 5 essays exploreert filmmaker-lesgever Herman Asselberghs verwantschappen tussen twee aandachtsmachines in volle verandering: de bioscoopzaal en het klaslokaal. 

Danièle Huillet (1936-2006) and Jean-Marie Straub (1933-2022) were a French duo of filmmakers who made about twenty films together between 1963 and 2006. Their partnership resulted in a beautiful and demanding oeuvre, which deeply affected the history of cinema. The work of Straub and Huillet is characterised by a rigorous and uncompromising form, which often involved long takes, minimalistic aesthetics, and a focus on text and performance.

For six years now, Sabzian has asked a guest to write a State of Cinema, a text that holds cinema up to the light, an invitation to reflect on what cinema means, could mean, or should mean today. This Collection brings together all the texts of the invited speakers of the past years.

The Portuguese filmmaker Pedro Costa made his first film, Blood, in 1989. In 1994, Down to Earth followed, which was filmed in Cape Verde. Costa came back from the island with a number of parcels and letters from Cape Verdeans he had met there, addressed to their relatives and friends who had emigrated to Portugal. His task as a postman brought him to Lisbon’s Fontainhas neighbourhood, where many migrants were living at the time. After this first contact with the inhabitants of the neighbourhood, Costa kept returning there, filming Ossos in 1997, the first instalment in a series of films he would make with the inhabitants of Fontainhas.

Harun Farocki (1944-2014) was a German filmmaker, author, film critic and lecturer. Many of his works question the relationship between warfare, capitalism and representation. His oeuvre expresses a unique vision in which technical images or simulations, photography and cinema are contrasted with what is known as “reality”.

“The love experience will be reshaped into a relationship that is meant to be between one human being and another, no longer one that flows from man to woman.” This quote from Rainer Maria Rilke, which adorns the end of Lou n’a pas dit non (1994), encapsulates the essence of Anne-Marie Miéville’s quest, which is driven by a universal, imperishable question: how to live together?

Fernand Deligny (1913-1996) was een Franse pedagoog die een leven lang werkte met delinquente, psychisch kwetsbare en mentaal beperkte kinderen en jongeren, maar valt evengoed schrijver, poëet, filosoof én cineast te noemen.

Born in 1942, raised in Jersey City, and educated at Skidmore and the Sorbonne, Kathleen Collins was an activist with SNCC during the Civil Rights Movement who went on to carve out a career for herself as a playwright and filmmaker, during a time when black women were rarely seen in those roles.

“What we see on the screen, or in any picture representing the solidity of Palestinians in the interior, is only that, a utopian image making possible a connection between Palestinian individuals and Palestinian land.” – Edward Said

By showing the lived complexity of life under occupation, in all its contradictions and its singularities, Michel Khleifi’s film marked an important shift in the history of Palestinian cinema, one that he would explore further in his subsequent work.