1988

“When it comes to men and women, I feel like I’m honest, and I think that both worlds need to collide or to circumvent each other in order to try and live together.”

A year later, when the Germans had lost the war and the concentration camps were liberated, the Allies photographed and filmed the camps, the survivors, and the traces that pointed to the millions murdered. It was above all the images of piles of shoes, glasses, false teeth, the mountains of shorn hair that have made such a profound impression. Perhaps we need images, so that something that is hardly imaginable can register: photographic images as the impressions of the actual at a distance.

Een jaar later, toen de Duitsers de oorlog hadden verloren en de concentratiekampen waren bevrijd, fotografeerden en filmden de geallieerden de complexen, de overlevenden en de sporen die wezen op miljoenen vermoorde mensen. Vooral de beelden van stapels schoenen, brillen en kunstgebitten en de bergen afgeschoren haar maakten een diepe indruk. Misschien moeten er eerst beelden zijn vooraleer iets wat nauwelijks voorstelbaar is indruk maakt, fotografische beelden, afdrukken van de werkelijkheid op afstand.

“I’m fascinated by editing. It’s the part of filmmaking I love most. I could spend my whole life editing. I wouldn’t go out anymore. I would stop noticing the difference between day and night.” In 1988, Mart Dominicus and Mark-Paul Meyer conducted a conversation for Skrien with filmmaker Kira Muratova about her The Long Farewell (1971) and Brief Encounters (1968).

“Ja, Ik ben gefascineerd door montage. Dat is het onderdeel van het filmmaken waar ik het meest van hou. Ik zou mijn hele leven wel aan monteren kunnen besteden. Ik zou niet meer op straat komen, het verschil tussen dag en nacht zou me niet meer opvallen.” Mart Dominicus en Mark-Paul Meyer spraken in 1988 voor Skrien met cineaste Kira Muratova over The Long Farewell (1971) en Brief Encounters (1968).