Pier Paolo Pasolini's contribution to the omnibus film Ro.Go.Pa.G. casts Orson Welles as a director attempting to make a film of the crucifixion of Jesus – all while he, the cast, and crew behave in the most un-Christlike ways imaginable.
NL
« La ricotta heeft natuurlijk iets weg van slapstick, maar deze lichamelijke humor kan ook beschouwd worden als de keerzijde van de rauwe lichamelijkheid in de vorm van Stracci’s honger (zijn naam betekent letterlijk ‘vodden’). Is het een film ‘over’ religie? Of is het een film over armoede en burgerlijke hypocrisie? Of een film over het proces en het spel, het in beeld brengen, van cinema zelf? Drijft Pasolini in feite niet de spot met de hele rompslomp van het filmmaken, inclusief en misschien in het bijzonder met zijn eigen werk? »
Nina Power1
- 1Nina Power, “De subversieve Pasolini: La ricotta en Il vangelo secondo Matteo, een gesprek tussen Nina Power en Geoffrey Nowell-Smith,” Sabzian, 31 mei 2017.
FR
"Mais Stracci, outre son fatalisme ou son « innocence » – mot qui définit chez Pasolini l’absence de rapport critique au passé –, pointe alors, dans le cadre d’une société scindée et développée par le néo-capitalisme, la raison utopique contreposée à la Passion, mais qu’il vit, dit-il, à la manière d’une « vocation ». C’est sur cette ambiguïté entre action et Passion, cette dialectique entre l’éthos sous-prolétarien et le pathos chrétien immobilisée en une image – Stracci mort sur la croix – que se clôt La ricotta."
Xavier Vert1
- 1 Xavier Vert, « Image dialectique et contamination dans La ricotta de Pier Paolo Pasolini », Images Re-vues, Hors-série 2 | 2010, mis en ligne le 01 janvier 2010, consulté le 10 février 2025.
