In World War II Italy, four fascist libertines round up nine adolescent boys and girls and subject them to 120 days of torture.
EN
Gideon Bachmann: Thus consumism popularises power? And you want to point this out by making a film full of little de Sades? The industrialization of cruelty? A global sadism? Sexual relationships devoid of emotional involvement and thus characteristic of modern social relationships?
Pier Paolo Pasolini: Yes, and something more: I want to attack the permissiveness of our new ways. So far, society has repressed us. Now it offers only a false front of permissiveness. One of the characters in my film says, in fact: “While society represses everything, man can do anything. When society begins to permit something, only that something can be done.” This is the terrible double bottom of our new liberties. A greater conformism than before.
Gideon Bachmann in conversation with Pier Paolo Pasolini1
- 1Gideon Bachmann, “Pasolini on de Sade,” Film Quarterly 29, Nr. 2 (Winter, 1975-1976): 39-45.
NL
Arnold-Jan Scheer: Waarom heeft u nu een film over het fascisme gemaakt?
Pier Paolo Pasolini: Niet over het fascisme. Alleen de choreografie is fascistisch. In werkelijkheid gaat hij over macht."
Sadisme en macht zijn volgens u één?
Nou, niet echt sadisme. Laten we zeggen: geweld. Sadisme in een meer algemene zin. Macht is altijd sadistisch en gewelddadig. Omdat het, zoals Marx zei, de lichamen doet verrotten. De macht verandert het individu in handelswaar. De macht van Hitler veranderde ze in 'dingen' die in concentratiekampen afgeslacht moesten worden. De macht van nu, van de consumptiemaatschappij, verandert ze echter in machines, die moeten consumeren.
Arnold-Jan Scheer in gesprek met Pier Paolo Pasolini1
- 1Arnold-Jan Scheer, “Sex, sadisme en sabotage: Interview met Pier Paolo Pasolini,” paradijsvogels.eu, 10 juli 2020. Oorspronkelijk gepubliceerd in Nieuwe Revu, november 1974.
