A self-conscious woman juggles adjusting to her new role as an aristocrat's wife and avoiding being intimidated by his first wife's spectral presence.
EN
“It's not just that Hitchcock's Rebecca wasn't exactly Daphne du Maurier's; it wasn't entirely Hitchcock's either. Arriving in Hollywood in 1939, Hitchcock's first American feature was overshadowed by David O. Selznick, the producer who had bought him and who liked to run things his way. "Selznick's Rebecca" (as the publicity had it, relegating the director to the position of a "mentor" who had "collaborated" with Selznick) was to be "the most glamorous picture ever made". Made in 1940, it was heralded as the successor to Gone With the Wind, the film which in fact absorbed nearly all Selznick's energies during the actual shooting of Rebecca, though he reserved the last edit to himself and laid in the corny Franz Waxman score. But it was the feminine angle of Rebecca that caused ructions. Or rather which Selznick defended in injured tones, rejecting as "distorted and vulgarised" Hitchcock's first treatment of the novel, and insisting that the picture respect "the little feminine things which are so recognisable and which make every woman say, 'I know just how she feels. I know just what she's going through.'" And this meant sticking to the story.”
Alison Light1
“Hitchcock’s first experience of working in Hollywood was not an entirely happy or satisfying one. While, in many respects, Rebecca was very personal to Hitchcock – allowing him to explore more clearly than ever before his deepest thematic concerns – the film belongs as much to its producer as it does to its director. Hitchcock appears to have undertaken the film with certain misapprehensions: that he would have the full control he’d been accustomed to; that he could adapt the source novel as freely as he pleased; that he could insert touches of his typical British humor (his early draft had Maxim and his anonymous wife meeting on a channel steamer, with Maxim bringing on her seasickness by blowing smoke in her face!). Hitchcock was swiftly disillusioned. Selznick insisted on the strictest fidelity to du Maurier that censorship would permit, oversaw the entire production, and asserted his contractual right to final cut.
Censorship (supported by the traditional Hollywood preference for happy endings) proved an obstacle that was in some ways insuperable. It is crucial to the narrative that Maxim killed his first wife-but the Production Code insisted that no one ever get away with murder. This creates a serious problem for the viewer in the pivotal scene in which Maxim relates (and Hitchcock memorably dramatizes with his camera) the story of how Rebecca died: either we accept that the death was accidental, or we hypothesize that Maxim is lying (for which the film supplies no support). The other major censorship stipulation-that the film contain no hint of lesbianism-seems to have been ignored: the scene in which Mrs. Danvers shows Rebecca's room to the second Mrs. de Winter is impossible to misread, and censorship turned a blind eye. Was it, however, censorship or the residual Puritanism of the filmmakers that determined that Mrs. Danvers be punished for her perversities? In the novel, she neither dies nor goes insane, and her burning of Manderley can be read as just revenge for Maxim's murder of the woman she loved.”
Robin Wood2
NL
“François Truffaut: Meneer Hitchcock, ik neem aan dat u naar Hollywood kwam in de verwachting aan Titanic te zullen werken. In plaats daarvan maakte u Rebecca. Hoe kwam dit?
Alfred Hitchcock: David O. Selznick deelde me mee dat hij van gedachten veranderd was, en dat hij de rechten van Rebecca gekocht had. Dus zei ik: "O.k., laten we het dan maar veranderen."
Truffaut: Ik dacht dat u iets met die verandering van doen had. Wilde u Rebecca niet al filmen voordat u hier naartoe kwam?
Hitchcock: Ja en nee. Ik had de rechten kunnen kopen toen ik bezig was met The lady Vanishes, maar de prijs was te hoog.
Truffaut: De naam van Joan Harrison komt voor bij de credits van Rebecca en op enkele van uw andere Engelse films. Werkte zij echt aan het scenario, of was het alleen maar een manier om uzelf bij de credits te vervangen?
Hitchcock: Joan was ooit mijn secretaresse en als zodanig maakte ze aantekeningen als ik met een script bezig was, met Charles Bennett bijvoorbeeld. Maar gaandeweg perfectioneerde ze zich, werd uitgesprokener en uiteindelijk zelf schrijfster.
Truffaut: Bent u tevreden over Rebecca?
Hitchcock: Nou, het is geen Hitchcock-film, het is eigenlijk een keukenmeidenroman. Het verhaal is ouderwets. Er was toen een hele school van feministische schrijfsters, en niet dat ik daar tegen ben, maar het ontbreekt Rebecca aan humor.
[...]
Truffaut: Dat verhaal heeft vele variaties. Ik moet zeggen dat Rebecca nu, zesentwintig jaar nadat hij gemaakt is, nog steeds erg modern en solide aandoet.
Hitchcock: Ja, het heeft de jaren behoorlijk goed doorstaan. Ik weet ook niet waarom.
Truffaut: Het moet ook wel een uitdaging geweest zijn om die film te maken. Tenslotte was het boek zelf tamelijk ongebruikelijk voor u: het was geen thriller, er zat geen suspense in. Het was gewoon een psychologisch verhaaltje, waarin u vervolgens opzettelijk het suspense-element hebt ingebracht rond het persoonlijkheidsconflict. Ik denk dat die ervaring gevolgen had voor de films die later kwamen. Heeft het u niet geïnspireerd om vele daarvan te verrijken met de psychologische ingrediënten zoals u die voor het eerst ontdekte in het boek van Daphne du Maurier?
Hitchcock: Dat is waar.
Truffaut: De relatie van de hoofdrolspeelster bijvoorbeeld... [...] In elk geval haar verhouding tot de huishoudster, mevrouw Danvers, was iets nieuws in uw werk. En het komt later keer op keer terug, niet alleen in de scenario's, maar ook visueel: twee gezichten, één doodstil, als versteend, uit angst voor de andere; het slachtoffer en de beul in een en hetzelfde beeld gevangen.
Hitchcock: Precies. In Rebecca heb ik dat heel bewust gedaan. Je zag mevrouw Danvers bijna nooit lopen, en zelden in beweging. Als ze de kamer binnen kwam waar de heldin ook was, hoorde het meisje plotseling een geluid en dan was daar de alomtegenwoordige mevrouw Danvers, doodstil naast haar. Op deze manier werd de hele situatie getoond vanuit het gezichtspunt van het meisje. Ze wist nooit wanneer mevrouw Danvers op zou duiken, en dat was op zichzelf al beangstigend voor haar. Als ik mevrouw Danvers lopend had laten zien zou dat haar menselijk hebben gemaakt.”
François Truffaut en Alfred Hitchcock in gesprek1
- 1François Truffaut, Alfred Hitchcock, Hitchcock/Truffaut (Amsterdam: International Theatre Bookshop, 1988), 102-106. Vertaald door Loes Goedbloed.
