https://www.sabzian.be/text/de-negatieve-handen

De negatieve handen

Vertaald door Nina de Vroome

Les mains négatives (Marguerite Duras, 1978)

Men noemt ‘negatieve handen’ de handen die zijn gevonden in de grotten uit het Magdalénien in Sub-Atlantisch Europa. Deze handen werden eenvoudigweg op de rotswand gelegd en daarna bedekt met kleur. Meestal waren ze zwart, of blauw. Er werd geen enkele uitleg voor deze praktijk gevonden.

Voor de oceaan
onder de klif
op de rotswand van graniet

deze handen

open

Blauw
en zwart

Het blauw van het water
Het zwart van de nacht

De man kwam alleen naar de grot
tegenover de oceaan
Alle handen hebben dezelfde grootte
hij was alleen

De man alleen in de grot aanschouwde
in het tumult
in het tumult van de zee
de onmetelijkheid der dingen

En hij schreeuwde

“Jij die een naam hebt, jij die begiftigd bent met identiteit, ik heb je lief”

Deze handen
het blauw van het water
het zwart van de hemel

Plat

Uiteengespreid op het grijze graniet

Opdat iemand ze zou zien

Ik ben iemand die roept
Ik ben iemand die riep, die schreeuwde, dertigduizend jaar geleden

“Ik heb je lief”

Ik schreeuw dat ik van je wil houden, ik houd van je

Ik houd van al wie zal horen dat ik schreeuw

Op de lege aarde, zullen deze handen achterblijven, op de bergwand van graniet, tegenover het gebulder van de oceaan

Onhoudbaar

Niemand zal het horen

Zal het zien

Dertigduizend jaar
deze handen, zwart

De breking van het licht op de zee doet de rotswand trillen

Ik ben iemand, ik ben diegene, die riep, die schreeuwde, in dit witte licht

Verlangen

Het woord is nog niet uitgevonden

Hij aanschouwde de onmetelijkheid der dingen, in het geraas van de golven, de enorme kracht ervan

En toen schreeuwde hij

Boven hem de wouden van Europa
oneindig

Hij staat te midden van steen
gangen
stenen wegen
overal rondom

Jij, die een naam draagt, jij die begiftigd bent met identiteit, ik houd van je met een oneindige liefde

De klif moest bedwongen worden
de angst overwonnen
De wind waait vanuit het vasteland en drijft de oceaan terug
De golven vechten tegen de wind
Vertraagd door zijn kracht
rukken ze op
en komen geduldig aan
bij de rotswand

Alles slaat te pletter

Ik heb je lief, dieper dan jij
Ik zal al wie zal horen dat ik schreeuw dat ik je lief heb liefhebben

Dertigduizend jaar

Ik roep

Ik roep degene die me zal antwoorden

Ik wil van je houden, ik houd van je

Sinds dertigduizend jaar, schreeuw ik, bij de zee, het witte spook

Ik ben het die schreeuwde dat hij je liefhad, jou

Voice-over van Marguerite Duras uit Les mains négatives (1978).

Met dank aan Gerard-Jan Claes, Katrien Desiere, Elias Grootaers, Veva Leye en Nefertari Vanden Bulcke

 

Beeld uit Les mains négatives (Marguerite Duras, 1978)

ARTICLE
29.09.2016
NL FR EN
In Passage, Sabzian invites film critics, authors, filmmakers and spectators to send a text or fragment on cinema that left a lasting impression.
Pour Passage, Sabzian demande à des critiques de cinéma, auteurs, cinéastes et spectateurs un texte ou un fragment qui les a marqués.
In Passage vraagt Sabzian filmcritici, auteurs, filmmakers en toeschouwers naar een tekst of een fragment dat ooit een blijvende indruk op hen achterliet.
The Prisma section is a series of short reflections on cinema. A Prisma always has the same length – exactly 2000 characters – and is accompanied by one image. It is a short-distance exercise, a miniature text in which one detail or element is refracted into the spectrum of a larger idea or observation.
La rubrique Prisma est une série de courtes réflexions sur le cinéma. Tous les Prisma ont la même longueur – exactement 2000 caractères – et sont accompagnés d'une seule image. Exercices à courte distance, les Prisma consistent en un texte miniature dans lequel un détail ou élément se détache du spectre d'une penséée ou observation plus large.
De Prisma-rubriek is een reeks korte reflecties over cinema. Een Prisma heeft altijd dezelfde lengte – precies 2000 tekens – en wordt begeleid door één beeld. Een Prisma is een oefening op de korte afstand, een miniatuurtekst waarin één detail of element in het spectrum van een grotere gedachte of observatie breekt.
Jacques Tati once said, “I want the film to start the moment you leave the cinema.” A film fixes itself in your movements and your way of looking at things. After a Chaplin film, you catch yourself doing clumsy jumps, after a Rohmer it’s always summer, and the ghost of Akerman undeniably haunts the kitchen. In this feature, a Sabzian editor takes a film outside and discovers cross-connections between cinema and life.
Jacques Tati once said, “I want the film to start the moment you leave the cinema.” A film fixes itself in your movements and your way of looking at things. After a Chaplin film, you catch yourself doing clumsy jumps, after a Rohmer it’s always summer, and the ghost of Akerman undeniably haunts the kitchen. In this feature, a Sabzian editor takes a film outside and discovers cross-connections between cinema and life.
Jacques Tati zei ooit: “Ik wil dat de film begint op het moment dat je de cinemazaal verlaat.” Een film zet zich vast in je bewegingen en je manier van kijken. Na een film van Chaplin betrap je jezelf op klungelige sprongen, na een Rohmer is het altijd zomer en de geest van Chantal Akerman waart onomstotelijk rond in de keuken. In deze rubriek neemt een Sabzian-redactielid een film mee naar buiten en ontwaart kruisverbindingen tussen cinema en leven.

Related