1965

We look at Breer’s work and we begin to smile – lightly, a happy sort of smile, a happy feeling like when you see anything beautiful and perfect. It’s through an amazing control and economy of his materials that he achieves this; through the elimination of all the usual emotional, personal, biographical, sick material; by not giving in to temptations.

“In essentie is het onderscheid te maken tussen een cinema van proza en een cinema van poëzie. Een cinema van poëzie is echter niet noodzakelijk poëtisch. Vaak gebeurt het dat men zich beroept op de canons en dogma’s van de poëtische cinema en toch een slechte en pretentieuze film maakt. Een andere regisseur kan zich beroepen op de canons en dogma’s van de cinema van het proza – namelijk, hij zou een verhaal vertellen – en toch poëzie creëren.”