2007

Staring Back brings together about two hundred black-and-white photo portraits produced by Chris Marker from 1952 to 2006. It arose unforeseen (but what route better, given how we believe we’ve come to know him?) from an exchange of letters.

Staring Back verzamelt zowat tweehonderd zwart-witportretten, die Chris Marker tussen 1952 en 2006 maakte. Het ontstond onverwacht naar aanleiding van een briefwisseling (maar is er een betere weg, gezien de manier waarop we denken dat we hem leerden kennen?)

Atteyat Al-Abnoudy, a pioneer of documentary filmmaking, has been making the voices of the poor heard since the 1970s. We meet her when the first Women’s Film Festival is paying tribute to her. (...) Some call her “the poet of the documentary”. Others criticize her for portraying the poor, the bratty children, the run-down places and the abject sides of reality. Likewise, Egyptian television, the only means of broadcasting her work, asks her to disclaim her inventories of misery in order to benefit from funding. She retorts to her detractors: “You must know how to reveal reality with its dark and luminous sides, without hiding an admiration for the total commitment of the beings whose lives meet History.”

A slow pace, silence, memory regained, sensuality, Assia’s film tried to lead us far away from our noisy and dogmatic present. It tried to make us seize the intimacy of secluded women in unusual ways. The language of shadows, the language of bodies. The film is set somewhere between Cherchell and Tipaza. The beauty of the locations takes the story to a realm of mythological enchantment while leaving intact the realism of the existential wound that is buried beneath the silence of the characters. 

More than most, Hong’s films command attentiveness. Shots, motifs, objects, dialogue, and events return, often transmogrified in their second appearances […] come back as narrative or temporal markers, or even as consequential characters, leaving a viewer to feel like David Hemmings in Blowup, scrutinizing Hong’s every image for clandestine signifiers. Placement in the frame is also paramount, as ostensibly casual groupings turn out to be extremely deliberate in their composition – meant to signal social unease, deceit, or shifting allegiances. […] (That Cézanne, a proto-Cubist, is one of the director’s artistic touchstones is no surprise; Hong, like Bresson, another of his formative influences, is a metteur en ordre – an imposer or maker of order, a finder of hidden forms.)

« Mon cinéma dit mon désir de voir, d'approcher l'autre, de le connaître. L'acte de filmer ce n'est pas faire un film, devenir célèbre, gagner beaucoup d'argent. Ce n'est même pas s'exprimer, exprimer des sentiments et des idées, simplement un acte d'amour : c'est faire l'amour. »

“Mijn cinema is een uitdrukking van het verlangen om anderen te zien, te benaderen, te leren kennen. De handeling van het filmen betekent niet hetzelfde als een film maken, beroemd worden en veel geld verdienen. Het is niet eens een uitdrukking van jezelf of van gevoelens en ideeën, gewoon een daad van liefde: het is de liefde bedrijven.”

In Wanda, everything remains en suspens, Loden’s shots begin a bit too soon, last a bit too long. The dictatorial “Action!” and “Cut!” of the director – bellowed out with such sadistic authority – is here prefaced by a “maybe”. The frame, too, is here too wide, there too narrow. Each shot unravels at edges. There is no other way to escape the constraint of the film set except to act carefully, as if you know nothing about it.

La caméra à la nuque betekent filmen in de modus van de obsessie en het verlangen van de personages; het is overweldigend, het achtervolgt je, het peilt je. Het is de fictionele camera die richting geeft en die het politieke wil laten zien van een werkelijkheid die tegelijk dichtbij en veraf staat van onze eigen sociopolitieke wereld. Via deze omweg wordt de werkelijkheid getoond van onze plek als historisch en gesitueerd subject, die altijd al in relatie met de Ander staat. 

In stilte sta ik, alleen met mijn gedachten, nog steeds op de plek waar ik me bevond toen de camera werd opgesteld. Ik word ongeduldig bij dit spektakel en blik nerveus naar de arbeiders, toeschouwers en verschillende leden van de crew. Als toegewijd cinefiel en liefhebber van long takes zwanger van betekenis, om nog te zwijgen van mijn toegewijde geloof in de cinema van Diaz, ben ik op dit specifieke moment echter in niets verheven boven eender wie op de set. We begonnen allemaal met een intense concentratie aan de scène, maar op dit moment zijn we allemaal gebroken.