Een onbekend geheugen vlucht halsstarrig naar steeds langer vervlogen tijden.

De indruk van ouderdom neemt toe.

Velerlei landen… valselijk ingeslapen...

En alles lijkt het geordende te hebben van het buiten…

onfeilbaar… En steeds die vloed van onmetelijkheid

vanbinnen,

 ‑ die vloed van zwevend geheugen…

Je denkt een plek van vroeger terug te vinden, eroverheen te vliegen in het donker.

We zijn er … nu … we lopen er.

Een nacht...

Een groeiende verblinding…

Is het hier, waarlangs we moeten binnengaan?

Is het daar waar we woonden zonder het te weten?

Een plek waar het fijn verschuilen was…

tot rust komen.

Alles wordt horizon… Alles komt naderbij… Alles laat zich bespoken.

Slaap door vervagen...

Streek van passages en het dubbele…

en van dingen gezien zonder zicht…

Onderwijl op de achtergrond, achter het gordijn,

waar het nog verboden is te gaan,

gaat de opeenstapeling van geheugen door, monotoon, antiek.

Een spektakel waarvan men nochtans best weet

dat het niet van het buiten zal komen.

Alles moet van omvang veranderen…

Het minste ding, elders,

is even groots als het meest grootse.

Dit gaat dus

al duizenden jaren door…

We worden meegevoerd in dit theater van duizenden jaren…

We zitten middenin dit werk van duizenden jaren... onophoudelijk.

Eén na één worden de stukken van het spel

hernomen.

Ze zullen nieuw leven worden ingeblazen, andere

en dezelfde… op dezelfde manier

en anders… terwijl het lijkt of er zeer hoog, aan het spel ontsnappend,

een massieve stilte het noorden aanwijst.

Niets is afgesloten… uiteraard…

in deze geruisloze verschuiving.

Maar stel dat we bekeken werden?

Meegevoerd, steeds meer blindelings,

langs elk verkeerde eerste inzicht…

Maar wat als niet alleen een getuige,

maar een onzichtbare menigte u bekijkt?

Als er, tegelijk… ergens…

in een onvoorstelbaar ergens…

iemand zich rustig klaarmaakt

om u te vervangen?

Als de rollen herverdeeld werden?

Niets is afgesloten… in deze verschuiving

waarvan het wit verstomt… zich scherper aflijnt…

Elk mogelijk oppervlak, hier,

wordt doorzichtig…

geeft toegang tot onvoorziene taferelen… vergeten…

in stilte teruggebracht door deze witte zee.

Taferelen, teruggebracht en elkaar

langzaam genaderd… In elkaar

geschoven, stil…

Als er tegelijk ergens iemand zich rustig klaarmaakt om u te vervangen.

Niets is afgesloten… in deze geruisloze verschuiving…

We leven in haar eb…

De stukken van het spel worden hernomen…

Ze zullen nieuw leven worden ingeblazen..

Andere en dezelfde…

op dezelfde manier… en anders…

In deze fluctuatie… die marge…

opnieuw de blinde aanwijzing dat het minste ding even groots is

als het meest grootse.

Dat het gezichtspunt zich evenzeer

overal bevindt…

Taferelen, teruggebracht en elkaar

langzaam genaderd… in elkaar

geschoven, stil…

met de zekerheid van de gewoonte…

van de verstrooiing…

De opeenstapeling van geheugen gaat door… monotoon..

Men kan het veld waar zij geremd wordt niet doorkruisen…

Maar stel dat we bekeken werden,

niets spreekt nog,

maar het is een soort stil spreken, gestokt, net voor het spreken ingeslapen,

dat het veld waar het geremd wordt niet kan doorkruisen.

Een opgesloten spreken, dat naar het oppervlak kantelt.

In het zicht van een hele, kalme, onzichtbare menigte…

Pijn verborgen in landschappen

die we doorkruisen zonder ze te kunnen bereiken...

In het zicht van een hele, kalme…

onzichtbare menigte. Meegevoerd, steeds meer blindelings, langs

elk verkeerde eerste inzicht…

Het verband wordt hechter… sneller… 

Pijn verborgen in landschappen die we doorkruisen zonder ze te kunnen bereiken.

Neutrale elementen, zich vervlechtend en verdichtend met vastberaden scherpte…

samen groeiend naar een gedwarsboomde, stomme overeenstemming.

We worden nu meer en meer vervangen

door een heldere en zekere beweging.

De lijn is getrokken…

Achter het gordijn, waar het nog

verboden is te gaan… spreekt niets nog…

in de spanning van de ontmoeting, van de finale ordening.

Tegen elke verwachting, een onweerstaanbaar terugvloeien…

een nog verder verwijderd nieuw begin.

De beweging… losgezongen van zichzelf…

verdeelt nu de afstanden

en de rollen… langs de andere kant… zet in het weefsel

haar onvermoeibare taak voort…

Vandaag… Vroeger… Elders.

Terwijl een licht, een verblindend ontwaken,

alles overstroomt en bedekt in stilte

waar men niet meer is dan een punt, steeds meer verloren

en veraf…