Méditerranée

VERTAALD DOOR TRANSLATED BY TRADUIT PAR Hannes Verhoustraete

(1) Méditerranée (Jean-Daniel Pollet, 1963)

Een onbekend geheugen vlucht halsstarrig naar steeds langer vervlogen tijden.

 

De indruk van ouderdom neemt toe.

 

Velerlei landen… valselijk ingeslapen...

 

En alles lijkt het geordende te hebben van het buiten…

onfeilbaar… En steeds die vloed van onmetelijkheid

vanbinnen,

 ‑ die vloed van zwevend geheugen…

 

Je denkt een plek van vroeger terug te vinden, eroverheen te vliegen in het donker.

 

We zijn er … nu … we lopen er.

 

Een nacht...

Een groeiende verblinding…

 

Is het hier, waarlangs we moeten binnengaan?

Is het daar waar we woonden zonder het te weten?

Een plek waar het fijn verschuilen was…

tot rust komen.

(2) Méditerranée (Jean-Daniel Pollet, 1963)

Alles wordt horizon… Alles komt naderbij… Alles laat zich bespoken.

 

Slaap door vervagen...

Streek van passages en het dubbele…

en van dingen gezien zonder zicht…

 

Onderwijl op de achtergrond, achter het gordijn,

waar het nog verboden is te gaan,

gaat de opeenstapeling van geheugen door, monotoon, antiek.

Een spektakel waarvan men nochtans best weet

dat het niet van het buiten zal komen.

 

Alles moet van omvang veranderen…

Het minste ding, elders,

is even groots als het meest grootse.

 

Dit gaat dus

al duizenden jaren door…

We worden meegevoerd in dit theater van duizenden jaren…

We zitten middenin dit werk van duizenden jaren... onophoudelijk.

Eén na één worden de stukken van het spel

hernomen.

Ze zullen nieuw leven worden ingeblazen, andere

en dezelfde… op dezelfde manier

en anders… terwijl het lijkt of er zeer hoog, aan het spel ontsnappend,

een massieve stilte het noorden aanwijst.

 

Niets is afgesloten… uiteraard…

in deze geruisloze verschuiving.

 

Maar stel dat we bekeken werden?

Meegevoerd, steeds meer blindelings,

langs elk verkeerde eerste inzicht…

Maar wat als niet alleen een getuige,

maar een onzichtbare menigte u bekijkt?

Als er, tegelijk… ergens…

in een onvoorstelbaar ergens…

iemand zich rustig klaarmaakt

om u te vervangen?

Als de rollen herverdeeld werden?

(3) Méditerranée (Jean-Daniel Pollet, 1963)

Niets is afgesloten… in deze verschuiving

waarvan het wit verstomt… zich scherper aflijnt…

Elk mogelijk oppervlak, hier,

wordt doorzichtig…

geeft toegang tot onvoorziene taferelen… vergeten…

in stilte teruggebracht door deze witte zee.

Taferelen, teruggebracht en elkaar

langzaam genaderd… In elkaar

geschoven, stil…

 

Als er tegelijk ergens iemand zich rustig klaarmaakt om u te vervangen.

Niets is afgesloten… in deze geruisloze verschuiving…

We leven in haar eb…

De stukken van het spel worden hernomen…

Ze zullen nieuw leven worden ingeblazen..

Andere en dezelfde…

op dezelfde manier… en anders…

In deze fluctuatie… die marge…

opnieuw de blinde aanwijzing dat het minste ding even groots is

als het meest grootse.

Dat het gezichtspunt zich evenzeer

overal bevindt…

 

Taferelen, teruggebracht en elkaar

langzaam genaderd… in elkaar

geschoven, stil…

met de zekerheid van de gewoonte…

van de verstrooiing…

(4) Méditerranée (Jean-Daniel Pollet, 1963)

De opeenstapeling van geheugen gaat door… monotoon..

Men kan het veld waar zij geremd wordt niet doorkruisen…

Maar stel dat we bekeken werden,

niets spreekt nog,

maar het is een soort stil spreken, gestokt, net voor het spreken ingeslapen,

dat het veld waar het geremd wordt niet kan doorkruisen.

 

Een opgesloten spreken, dat naar het oppervlak kantelt.

In het zicht van een hele, kalme, onzichtbare menigte…

Pijn verborgen in landschappen

die we doorkruisen zonder ze te kunnen bereiken...

In het zicht van een hele, kalme…

onzichtbare menigte. Meegevoerd, steeds meer blindelings, langs

elk verkeerde eerste inzicht…

Het verband wordt hechter… sneller… 

Pijn verborgen in landschappen die we doorkruisen zonder ze te kunnen bereiken.

 

Neutrale elementen, zich vervlechtend en verdichtend met vastberaden scherpte…

samen groeiend naar een gedwarsboomde, stomme overeenstemming.

 

We worden nu meer en meer vervangen

door een heldere en zekere beweging.

De lijn is getrokken…

 

Achter het gordijn, waar het nog

verboden is te gaan… spreekt niets nog…

in de spanning van de ontmoeting, van de finale ordening.

Tegen elke verwachting, een onweerstaanbaar terugvloeien…

een nog verder verwijderd nieuw begin.

De beweging… losgezongen van zichzelf…

verdeelt nu de afstanden

en de rollen… langs de andere kant… zet in het weefsel

haar onvermoeibare taak voort…

 

Vandaag… Vroeger… Elders.

 

Terwijl een licht, een verblindend ontwaken,

alles overstroomt en bedekt in stilte

waar men niet meer is dan een punt, steeds meer verloren

en veraf…

Vertaling van de Franse voice-overtekst van Philippe Sollers voor Méditerranée (Jean-Daniel Pollet, 1963).

Copyright La Traverse 

Met dank aan Veva Leye en Gaël Teicher

 

Milestones: Méditerranée & L’ordre vindt plaats op maandag 21 september 2020 om 20u in de Sphinx Cinema. Meer informatie over de vertoning vind je hier.

ARTICLE
09.09.2020
NL
In Passage, Sabzian invites film critics, authors, filmmakers and spectators to send a text or fragment on cinema that left a lasting impression.
Pour Passage, Sabzian demande à des critiques de cinéma, auteurs, cinéastes et spectateurs un texte ou un fragment qui les a marqués.
In Passage vraagt Sabzian filmcritici, auteurs, filmmakers en toeschouwers naar een tekst of een fragment dat ooit een blijvende indruk op hen achterliet.
The Prisma section is a series of short reflections on cinema. A Prisma always has the same length – exactly 2000 characters – and is accompanied by one image. It is a short-distance exercise, a miniature text in which one detail or element is refracted into the spectrum of a larger idea or observation.
La rubrique Prisma est une série de courtes réflexions sur le cinéma. Tous les Prisma ont la même longueur – exactement 2000 caractères – et sont accompagnés d'une seule image. Exercices à courte distance, les Prisma consistent en un texte miniature dans lequel un détail ou élément se détache du spectre d'une penséée ou observation plus large.
De Prisma-rubriek is een reeks korte reflecties over cinema. Een Prisma heeft altijd dezelfde lengte – precies 2000 tekens – en wordt begeleid door één beeld. Een Prisma is een oefening op de korte afstand, een miniatuurtekst waarin één detail of element in het spectrum van een grotere gedachte of observatie breekt.
Jacques Tati once said, “I want the film to start the moment you leave the cinema.” A film fixes itself in your movements and your way of looking at things. After a Chaplin film, you catch yourself doing clumsy jumps, after a Rohmer it’s always summer, and the ghost of Akerman undeniably haunts the kitchen. In this feature, a Sabzian editor takes a film outside and discovers cross-connections between cinema and life.
Jacques Tati once said, “I want the film to start the moment you leave the cinema.” A film fixes itself in your movements and your way of looking at things. After a Chaplin film, you catch yourself doing clumsy jumps, after a Rohmer it’s always summer, and the ghost of Akerman undeniably haunts the kitchen. In this feature, a Sabzian editor takes a film outside and discovers cross-connections between cinema and life.
Jacques Tati zei ooit: “Ik wil dat de film begint op het moment dat je de cinemazaal verlaat.” Een film zet zich vast in je bewegingen en je manier van kijken. Na een film van Chaplin betrap je jezelf op klungelige sprongen, na een Rohmer is het altijd zomer en de geest van Chantal Akerman waart onomstotelijk rond in de keuken. In deze rubriek neemt een Sabzian-redactielid een film mee naar buiten en ontwaart kruisverbindingen tussen cinema en leven.