https://www.sabzian.be/text/prisma-32

Prisma #32

“Zeg eens, wat heb je nu juist allemaal gezien?” vraagt de Temptation Island-presentator aan een van de vier mannen rond het beeldscherm aan het kampvuur. De jongen stamelt. “Op zich doet ze niets verkeerds, maar…” Verdwaasd tuurt hij naar het scherm en laat zijn zin onafgemaakt. In elk seizoen van Temptation Island spelen de sleutelmomenten zich af rond datzelfde kampvuur. De koppels, twee weken van elkaar gescheiden, bekijken beelden van elkaars interacties met de zogenoemde “verleiders”. Die hebben één taak: de koppels op de proef stellen door middel van “temptation”. De beelden aan het kampvuur getuigen voornamelijk van de kracht van suggestie. Ze laten de feitelijke gebeurtenissen in het midden en bestoken de kandidaten met georganiseerde onduidelijkheid. Daardoor zien de kandidaten in de beelden vooral wat ze zelf menen te moeten zien. Het beoogde effect is ergernis en schaamte om de vermeende misstappen van hun partner. Bovendien lijkt in Temptation Island de waarde die de kandidaten hechten aan de beelden van hun wederhelft hand in hand te gaan met de zelfbewuste en uiterst voorzichtige manier waarop diezelfde kandidaten met hun eigen beeldvorming omgaan, zeker in de buurt van de verleiders. Temptation Island signaleert zo de paradox in onze hedendaagse omgang met het beeld: de dwangmatige afhankelijkheid van het beeld als middel om sociaal te bestaan lijkt probleemloos samen te gaan met de collectieve achterdocht tegenover dat beeld. De bemiddeling tussen onszelf en anderen kan niet zonder beelden. We kijken voortdurend naar beelden van anderen en beoordelen anderen op basis van beelden. Andersom moet je zelf “begluurbaar” zijn om werkelijk te worden. In 1967 sprak Guy Debord over la société du spectacle, een maatschappij waarin elke situatie als spektakel getoond moet worden om realiteitswaarde te verkrijgen. De stamelende jongen weet niet wat hij “nu juist allemaal” gezien heeft. Temptation Island toont de verwarring van het verlangen om zelf beeld te worden en het troosteloze besef nooit meer dan beeld te zijn.

PRISMA
15.05.2019
NL
The Prisma section is a series of short reflections on cinema. A Prisma always has the same length – exactly 2000 characters – and is accompanied by one image. It is a short-distance exercise, a miniature text in which one detail or element is refracted into the spectrum of a larger idea or observation.
La rubrique Prisma est une série de courtes réflexions sur le cinéma. Tous les Prisma ont la même longueur – exactement 2000 caractères – et sont accompagnés d'une seule image. Exercices à courte distance, les Prisma consistent en un texte miniature dans lequel un détail ou élément se détache du spectre d'une penséée ou observation plus large.
De Prisma-rubriek is een reeks korte reflecties over cinema. Een Prisma heeft altijd dezelfde lengte – precies 2000 tekens – en wordt begeleid door één beeld. Een Prisma is een oefening op de korte afstand, een miniatuurtekst waarin één detail of element in het spectrum van een grotere gedachte of observatie breekt.

Related