Shadi Abdel Salam carried two cultures within him: he was born and raised in Alexandria, and his mother and maternal ancestors came from Al-Minieh. He travelled in two worlds: that of the cosmopolitan city of Alexandria and its rich Hellenic heritage, and that of Al-Minieh, the pearl of Upper Egypt, imbued with traditions and customs drawing their rigidity from distant pharaonic origins. Although he looked like a noble cavalier, with matching gentleman-like qualities, fluent in English, French and Italian, he always remained that austere son of Upper Egypt, linked to his ancestors who lie inside the tombs dug into the hills of Thebes by a very long history.

So, your film is above all a reflection on the destiny of a national culture?

Absolutely. The crime narrative was just a pretext. Besides, The Mummy is a film that I felt, and therefore constructed, on various levels.

Shadi Abdel Salam’s entire screenplay for Al-mummia [The Mummy] (1969), also known as The Night of Counting the Years.

“Long pan of the Pennedjem Papyrus showing: the god Anubis; the two goddesses Isis and Nephtys; five wailing women; a mummy inside a shrine over a sledge before whom two priests offer a piece of meat and other offerings; and lastly the mummy, with the Jackal-headed Anubis standing behind it. Interior. Night. Corner, Cairo Museum, Summer 1881 A.D.”

Een film als Méditerranée leert ons dat de tijd zich kan openen door zijn aanwezigheid te ontvouwen. Het is Jean-Daniel Pollets grote doorbraak en het maakt deze film tot een meesterwerk waarnaar we eindeloos kunnen blijven kijken zonder dat de film veroudert of aan kracht inboet, zonder dat de woorden – dwingend, somber, inwijdend, doordrenkt van de immense gloed van de zon – ons ooit de indruk geven dat we ze al gehoord hebben.

Een onbekend geheugen vlucht halsstarrig naar steeds langer vervlogen tijden. De indruk van ouderdom neemt toe. Velerlei landen… valselijk ingeslapen... En alles lijkt het geordende te hebben van het buiten…onfeilbaar… En steeds die vloed van onmetelijkheid vanbinnen, ‑ die vloed van zwevend geheugen…

De Nederlandse vertaling van de tekst van Philippe Sollers voor Méditerranée van Jean-Daniel Pollet uit 1963.