Films byTexts by 2004
Conversation EN
6.05.2020
“For me, a film is good if it modifies my way of thinking”

A Conversation with Hong Sang-soo

“For me, a film is good if it provides me with new feelings and modifies my way of thinking. That is why form is so important for me. We all share the same material. But the form we use, leads to different feelings or new ways of questioning, to new desires. So I don’t think I can be defined as formalistic or realistic. These categories simplify things. My first three films could be called formalistic, the last ones a little less so. I am only conscious of my desires.”

FILM
Fabrika
Factory
Sergei Loznitsa, 2004, 30’

“Masculine and feminine, hard and soft, continued and interrupted, whole and fragmented. All that is encompassed by just one day at the factory.

FILM
Aus Liebe zum Volk
Audrey Maurion, Eyal Sivan, 2004, 88’

Mr B has worked for twenty years as a public servant “in service of the people”. Out of love. An unconditional and absolute love for “his people”. A blind and destructive love.

Article NL FR
11.09.2019
Jean-Daniel Pollet (impressions hâtives)

« Filmer les choses (et les gens) qui vont mourir et disparaître (ou qui sont éternelles), archiver même la mémoire (Contretemps, Ceux d’en face) par la répétition du même, par l’accumulation, par l’effacement, l’enchevêtrement, le tissage, tels sont la science et le talent d’exhumation de Jean-Daniel, qui joue avec ses images comme avec des notes de musique, inventant une espèce d’ alphabet composé de signes qui tiennent à la fois du pictogramme et du hiéroglyphe. »

Article NL FR
11.09.2019
Jean-Daniel Pollet (overhaaste indrukken)
Boris Lehman 2004
Vertaald door

    “Dingen (en mensen) filmen die gaan sterven en verdwijnen (of die eeuwig zijn), zelfs het geheugen archiveren (Contretemps, Ceux d’en face) door de herhaling van hetzelfde, door te accumuleren, uit te wissen, te verstrengelen, te weven, dat is de wetenschap en het opgravingstalent van Jean-Daniel, die speelt met zijn beelden als waren het muzieknoten en een soort alfabet bedenkt dat bestaat uit tekens die zowel iets van pictogrammen als van hiërogliefen hebben.”

    FILM
    The Last Tour
    Marine Hugonnier, 2004, 14’

    “The Last Tour is set in an imagined future world, in which tourist sites have been closed off or rendered inaccessible.

    FILM
    La niña santa
    The Holy Girl
    Lucrecia Martel, 2004, 106’

    “Lucrecia has had a very liberating effect on a lot of people, who have realized that one’s own story, told well, is enough; there’s no need to go searching elsewhere. In the intimate, in observation, in that ‘dead’ moment of the afternoon, the siesta, there’s so much.”

    FILM
    Rétroviseurs
    Laurent Van Lancker, 2004, 28’

    “In 2004 sterft Jean Rouch in een auto-ongeluk in Mali. Ongeveer op hetzelfde moment maakt een groep antropologen en kunstenaars samen Rétroviseurs, een eigenzinnige, geïmproviseerde roadmovie in de stijl van Rouch, gedraaid in Senegal.

    FILM
    Lo sguardo di Michelangelo
    Michelangelo Eye to Eye
    Michelangelo Antonioni, 2004, 15’

    “It sounds quite simple, despite the digital trickery that made it possible, but like the montage sequence at the end of L’Eclisse (1962), this is a very intricate simplicity, in terms of framing as well as editing.

    FILM
    Yeojaneun namjaui miraeda
    Woman Is the Future of Man
    Hong Sang-soo, 2004, 88’

    “Woman Is the Future of Man. Some years ago, I found this sentence by Aragon, in the Quartier Latin, on a postcard. I liked it. I knew that it was going to stay with me, but I didn’t really know why.

    Article NL
    12.10.2017
    Het standpunt van het reële

    Vandaag, heel wat jaren later, heeft een Amerikaanse cineast, Gus Van Sant, weten te begrijpen dat een beheerst en systematisch soepel gebruik van de Steadicam de basis zou kunnen vormen voor een volkomen nieuwe analytiek van alledaags geweld. Dat is de grootste vernieuwing van Elephant.

    Article NL
    29.03.2017
    De tussenruimtes van de cinema

    Zich beperken tot de shots en strategieën die een film vormen, betekent vergeten dat de cinema een kunst is voor zover het wereld is, dat zijn shots en effecten die vervliegen op het moment dat ze geprojecteerd worden een voortzetting moeten krijgen, dat ze omgevormd moeten worden door de herinnering en het woord die samenhang geven aan de cinema als een wereld die gedeeld wordt voorbij de materiële realiteit van zijn projectie.

    Article NL
    18.10.2016
    Dogville, grootse film over kleinzielige mensen

    De film Dogville is grote kunst omdat hij niet zomaar mensen laat zien en hun verhaal vertelt, maar tevens reflecteert over het kijk- en verhaalapparaat dat film zelf is. Dat apparaat is vaak dat van de moraliserende buitenstaander, de buitenstaander die oordeelt vanuit een maagdelijke verontwaardiging: ‘hoe kunnen mensen in godsnaam zo zijn?’ Welnu: het apocalyptische einde reveleert de (potentiële) wreedheid van die positie. Net zoals er iets pervers blijkt te zijn aan de oneindige vergevensgezindheid van Grace sluimert er iets pervers in de toeschouwer die, in naam van Graces goedheid, neerkijkt op de Dogvillers.