← Part of the Issue: Beschreven cinema
https://www.sabzian.be/text/eric-rohmer-la-collectionneuse

Eric Rohmer: La collectionneuse

VERTAALD DOOR TRANSLATED BY TRADUIT PAR Sis Matthé

“De vrouw is het tegenovergestelde van de dandy. De vrouw is natuurlijk, dat wil zeggen afschuwelijk. Ook is ze altijd vulgair, en dus het tegenovergestelde van de dandy.” Deze uitspraak van Baudelaire zouden Adrien en Daniel met betrekking tot Haydee – altijd in het bijzijn van derden! – zeker bevestigen. De drie ontmoeten elkaar toevallig in de villa van een rijke vriend aan de Côte d’Azur. Adrien is kunsthandelaar, Daniel schilder. Haydees enige bezigheid lijkt te zijn om met zo veel mogelijk verschillende mannen te slapen. Als vleesgeworden verstrooiing is Haydee voor Adrien en Daniel, die zich een vakantie lang geheel aan concentratie wilden wijden, een doorn in het oog. Alleen al door haar aanwezigheid verstoort ze het zorgvuldig in scène gezette vakantie-isolement van de twee. Een commentaar dat de gebeurtenissen in het verleden plaatst, door Adrien wordt uitgesproken en op een afstand voor de beelden uit schuift, heeft niet alleen de karakteristieke trekken van iets dat is neergeschreven maar interpreteert de beelden ook dermate subjectief dat voor de kijker een andere mogelijke positie altijd opengelaten wordt. De film ontstaat pas wanneer de tegenstrijdige lijnen van tekst en beeld zich in de kijker verenigen. Rohmer heeft met zijn film literatuur zichtbaar gemaakt: hoe ze zich verhoudt tot het leven. De dandy’s aan het einde van de achttiende eeuw verkunstigden hun leven om er zo kunstwerken van te maken. Daniel, de schilder uit de film, is in het echte leven ook een schilder. De kleine, van scheermesjes voorziene verfdoos die we aan het begin van de film zien, was onlangs onderdeel van een tentoonstelling in een Parijse galerie; Daniel becommentarieert zijn onderwerp: “Met schilderkunst moet je jezelf in de vingers snijden.” Voor hem en Rohmer gaat het erom de kunst tot leven te brengen die niet geschikt is voor musea. Om met een beeld van de film te spreken: vazen zijn er in de eerste plaats om bloemen in te zetten.

La collectionneuse (Eric Rohmer, 1967)

Deze tekst verscheen oorspronkelijk als ‘Eric Rohmer: La collectionneuse’ in Filmkritik 8/67, jrg. 11, nr. 8, het 128ste nummer uit de volledige reeks, augustus 1967, p. 430.

ARTICLE
29.01.2020
NL
In Passage, Sabzian invites film critics, authors, filmmakers and spectators to send a text or fragment on cinema that left a lasting impression.
Pour Passage, Sabzian demande à des critiques de cinéma, auteurs, cinéastes et spectateurs un texte ou un fragment qui les a marqués.
In Passage vraagt Sabzian filmcritici, auteurs, filmmakers en toeschouwers naar een tekst of een fragment dat ooit een blijvende indruk op hen achterliet.
The Prisma section is a series of short reflections on cinema. A Prisma always has the same length – exactly 2000 characters – and is accompanied by one image. It is a short-distance exercise, a miniature text in which one detail or element is refracted into the spectrum of a larger idea or observation.
La rubrique Prisma est une série de courtes réflexions sur le cinéma. Tous les Prisma ont la même longueur – exactement 2000 caractères – et sont accompagnés d'une seule image. Exercices à courte distance, les Prisma consistent en un texte miniature dans lequel un détail ou élément se détache du spectre d'une penséée ou observation plus large.
De Prisma-rubriek is een reeks korte reflecties over cinema. Een Prisma heeft altijd dezelfde lengte – precies 2000 tekens – en wordt begeleid door één beeld. Een Prisma is een oefening op de korte afstand, een miniatuurtekst waarin één detail of element in het spectrum van een grotere gedachte of observatie breekt.
Jacques Tati once said, “I want the film to start the moment you leave the cinema.” A film fixes itself in your movements and your way of looking at things. After a Chaplin film, you catch yourself doing clumsy jumps, after a Rohmer it’s always summer, and the ghost of Akerman undeniably haunts the kitchen. In this feature, a Sabzian editor takes a film outside and discovers cross-connections between cinema and life.
Jacques Tati once said, “I want the film to start the moment you leave the cinema.” A film fixes itself in your movements and your way of looking at things. After a Chaplin film, you catch yourself doing clumsy jumps, after a Rohmer it’s always summer, and the ghost of Akerman undeniably haunts the kitchen. In this feature, a Sabzian editor takes a film outside and discovers cross-connections between cinema and life.
Jacques Tati zei ooit: “Ik wil dat de film begint op het moment dat je de cinemazaal verlaat.” Een film zet zich vast in je bewegingen en je manier van kijken. Na een film van Chaplin betrap je jezelf op klungelige sprongen, na een Rohmer is het altijd zomer en de geest van Chantal Akerman waart onomstotelijk rond in de keuken. In deze rubriek neemt een Sabzian-redactielid een film mee naar buiten en ontwaart kruisverbindingen tussen cinema en leven.

Related