← Part of the Issue: Tussen hoofd en handen
https://www.sabzian.be/text/dat-en-hoe

Dat en hoe

Het gaat er niet om te laten zien dat iets zus of zo is. Het gaat erom, te laten zien hoe het is, hoe het is om in een gegeven ruimte te zijn, hoe het is om een gegeven ruimte te zijn.

Situaties in een film leggen eigenlijk niets uit, maar het is belangrijk dat ze door participatie tot stand gekomen zijn. Ze krijgen voor de toeschouwers dan ook alleen door participatie betekenis.

Omdat ik de dingen niet schoon en afgeperkt kan zien, heb ik er ook een destructieve emotie ingebracht. Het leven tast alles aan wat je stelt.

Als je op die golflengte bezig bent, maak je prototypes van de werkelijkheid. Dit kan in heel eenvoudige, alledaagse beelden gebeuren. Ik wil liever geen macht over een gespecialiseerd technisch apparaat.

Film is meer een manier om de dingen in een verband te plaatsen, dan om een verhaal te creëren. Een vernieuwing van het oog.

Zodra een mens gefilmd is, is hij geen mens meer, maar een stuk fictie, gefilmd materiaal. Toch leeft hij tegelijkertijd verder. Deze dubbele beweging draagt een grote spanning. Een vorm te vinden voor deze spanning betekent: een imaginaire wereld ontwerpen en daarin de menselijke strijd beschrijven.

Door de benadering van de schilder met liefde voor de muziek te verbinden betreed ik langzamerhand het gebied van de poëzie.

Juli 1969

Deze tekst werd oorspronkelijk gepubliceerd in: Johan van der Keuken, Zien kijken filmen. Foto’s, teksten en interviews (Van Gennep: Amsterdam, 1980).

Beeld uit Blind kind (Johan van der Keuken, 1964)

ARTICLE
16.10.2024
NL FR EN
In Passage, Sabzian invites film critics, authors, filmmakers and spectators to send a text or fragment on cinema that left a lasting impression.
Pour Passage, Sabzian demande à des critiques de cinéma, auteurs, cinéastes et spectateurs un texte ou un fragment qui les a marqués.
In Passage vraagt Sabzian filmcritici, auteurs, filmmakers en toeschouwers naar een tekst of een fragment dat ooit een blijvende indruk op hen achterliet.
The Prisma section is a series of short reflections on cinema. A Prisma always has the same length – exactly 2000 characters – and is accompanied by one image. It is a short-distance exercise, a miniature text in which one detail or element is refracted into the spectrum of a larger idea or observation.
La rubrique Prisma est une série de courtes réflexions sur le cinéma. Tous les Prisma ont la même longueur – exactement 2000 caractères – et sont accompagnés d'une seule image. Exercices à courte distance, les Prisma consistent en un texte miniature dans lequel un détail ou élément se détache du spectre d'une penséée ou observation plus large.
De Prisma-rubriek is een reeks korte reflecties over cinema. Een Prisma heeft altijd dezelfde lengte – precies 2000 tekens – en wordt begeleid door één beeld. Een Prisma is een oefening op de korte afstand, een miniatuurtekst waarin één detail of element in het spectrum van een grotere gedachte of observatie breekt.
Jacques Tati once said, “I want the film to start the moment you leave the cinema.” A film fixes itself in your movements and your way of looking at things. After a Chaplin film, you catch yourself doing clumsy jumps, after a Rohmer it’s always summer, and the ghost of Akerman undeniably haunts the kitchen. In this feature, a Sabzian editor takes a film outside and discovers cross-connections between cinema and life.
Jacques Tati once said, “I want the film to start the moment you leave the cinema.” A film fixes itself in your movements and your way of looking at things. After a Chaplin film, you catch yourself doing clumsy jumps, after a Rohmer it’s always summer, and the ghost of Akerman undeniably haunts the kitchen. In this feature, a Sabzian editor takes a film outside and discovers cross-connections between cinema and life.
Jacques Tati zei ooit: “Ik wil dat de film begint op het moment dat je de cinemazaal verlaat.” Een film zet zich vast in je bewegingen en je manier van kijken. Na een film van Chaplin betrap je jezelf op klungelige sprongen, na een Rohmer is het altijd zomer en de geest van Chantal Akerman waart onomstotelijk rond in de keuken. In deze rubriek neemt een Sabzian-redactielid een film mee naar buiten en ontwaart kruisverbindingen tussen cinema en leven.

Related