A revolutionary liberation troupe from North Vietnam performs in an Amsterdam theater.
EN
“Broadly speaking, van der Keuken looks forward to a decentralized, democratic socialism based on multifaceted communities and self-help. Such a political philosophy is not surprising, given that he is making his own films, controlling his own work, and using the cutting room as a political classroom. He films the individual in a working or creative environment rather than show the leadership of a trade union or a political party grappling with state power. Yet, the effects of fighting for that power are clearly present, most dramatically in shots of President Allende and the Chile coup in The Reading Lesson (1973), which film looks at how and what we are taught to read and at the relation of textbooks' images and language to imperialist values. Culture's role in maintaining the status quo of political power figures again in Vietnam Opera (1973), which was made when a revolutionary liberation troupe visited Amsterdam's main theatre. Yet, apart from The Palestinians (1975), none of van der Keuken's films has attempted, at a national level, to indicate a strategy for carrying out the revolution he acknowledges is vital.”
Cohn Chambers1
- 1Cohn Chambers, “Johan van der Keuken: Political and Experimental,” Jump Cut, no. 34, March 1989.
NL
"De complexiteit zit ook in de kennis van de misschien vier of vijf mogelijkheden, richtingen die elk beeld in zich draagt. Kennis van het voorhanden zijnde materiaal is mijn enige definitie van vakmanschap. Liefde voor het materiaal, voor elk aspect ervan, is het enige engagement dat ik zie zitten, omdat alleen deze kennis/liefde een concrete, waargemaakte ‘progressieve’ visie op de wereld, de mensen en de tijd kan leveren. De rest lijkt mij gelul. Het politieke engagement heeft te maken met reportage en informatie, maar is geen afzonderlijk creatief mechanisme.”
Johan van der Keuken1
FR
« La complexité se situe aussi au niveau de la connaissance des parfois 4 ou 5 possibilités, directions, que contient chaque image. La connaissance du matériau qu’on a sous la main est ma seule définition du professionnalisme. L’amour du matériau, pour chaque aspect de celui-ci, est le seul engagement que j’y vois, parce que seul cet amour/connaissance peut fournir une vision vécue concrète, « progressiste » sur le monde, les gens et le temps. Le reste me semble bavardage. L’engagement politique est du ressort du reportage et de l’information, mais n’est pas un mécanisme créatif particulier. »1
